ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΤΕ ΒΕΒΑΙΑ...ΣΤΑ 53 ΕΒΓΑΛΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑΡΑΚΙ

του Νίκου Κυριακίδη... 

Ένας άγνωστος μου φίλος που με τίμησε με τη κριτική του, έγραψε για το βιβλιαράκι μου πως ‘’οι αναμνήσεις μου’’που το συνθέτουν, είναι μιας άλλης εποχής που ευτυχώς οι νεότεροι δεν θα ζήσουν.

Χαίρομαι που άσχετα με τα σκαριφήματά μου με μηδενική επίδραση στη θάλασσα της ποίησης και την αποτίμησή τους, όλα όσα νόμιζα ‘’σημερινά’’, δεν είναι παρά οι τραυματικές προβολές του ‘’χθες μου’’, στο σήμερα. Χαίρομαι που το 1970 που ήμουν στα δέκα μου και θυμάμαι πιο ανοιχτά, δεν  θυμίζει καθόλου τις όμορφες μέρες που βιώνουμε για ενεστώτα.

Θυμάμαι μια χούντα-έτσι τη λέγαν-και ένα χαφιέ της γειτονιάς που έκανε τον χασάπη, να φέρνει βράδυ σπίτι στα κρυφά και κυρίως πολύ ακριβά,  το καλό ντόπιο (άλογο ) για... το παιδί.

Βλέπω στα σούπερ μάρκετ, αρκετά: τα ευαίσθητα κοινωνικά τους ληγμένα να πηγαίνουν σε άγνωστο προορισμό αλληλεγγύης, με διαφημιστική προώθηση και καμπάνιες ‘’εθελοντισμού’’, ν’ αφήσουμε όλοι κάνα ψώνιο -κάνα ευρώ να θρέψουμε κάποιους που θα βγούν από κλήρωση. Ακόμη βλέπω και κάποιους γέρους να μαζεύουν απ’τη πίσω πόρτα φαγητά ,‘’σπάταλα πεταγμένα’’ όπως και κάτω απ’ το δρόμο, φρέσκα φρούτα και λαχανικά στο τέλος της λαικής. Είναι όλοι καλοντυμένοι, κάποιοι γεράκοι και με γραβάτα ...γιατί κάποιοι πιο ξεθαρεμένοι, ίσως και πιο πεινασμένοι,  ψάχνουν λιγότερο καλοντυμένοι μαζί με τους Πακιστανούς ,κατευθείαν στα σκουπίδια-στους κάδους. Απλά αυτοί, δεν έχουν τα στραβωμένα σίδερα για το γάντζωμα των μεταλλικών πραγμάτων.

Τι σου είναι το μυαλό, τι σου είναι οι έμμονες ιδέες……

Θυμάμαι τους δοσατζήδες,οι θαυματοποιοί των πιτσιρικάδων. Τα φέρναν όλα σε κάθε γειτονιά, κάποια που είχαν σ΄ενα μικρό πάντα μαγαζί ( πολυέλαιους, έπιπλα, μικρές ηλεκτρικές συσκευές) και δέχονταν παραγγελίες και για μεγάλα πράγματα: Τηλεοράσεις που είχαν ελάχιστοι και μαζευόταν το σόι και οι γνωστοί να δουν κυρίως τα κυνήγια του θησαυρού στην Αθήνα. Ακόμη και ...αυτοκίνητα, έφερνε! Εμείς το δεύτερο δεν το μπορέσαμε, μπόρεσε όμως κάποιος θείος με καλλίτερη δουλειά.

Κράταγε το τεφτέρι του με τα γραμμάτια, ερχόταν κάθε μήνα και υπήρχε στο σπίτι ένας πανικός να πληρωθεί αυτός πρώτος, μέχρι που όλοι τον λέγαν με το επίθετό του. Το εργαλείο του, δεν ήταν το μαγαζί, ήταν το αυτοκίνητο. Γύριζε σαν τη σβούρα, μοίραζε, έπαιρνε λεφτά..πάντα έλεγε : ‘’Χάρηκα και για ό,τ άλλο χρειαστείτε, πάντα στη διάθεσή σας...’’

Τώρα κοιτάω τις τράπεζες, τα ειδοποιητήρια, που λογαριασμούς, τους φόρους ( κυρίως ακινήτων, αυτό το φεγγάρι...τι θυμάμαι!όχι βιωματικά...οι νικητές του εμφύλιου πέρασαν/επέβαλαν μαζικά την ιδιοκατοίκηση στους φτωχούς, για το χτίσιμο της συνείδησης του νοικοκύρη) κοιτάω την αποπληρωμή αυτών που δεν μπορούσαμε, αλλά ‘’κακομαθημένα’’ κάναμε...αλλά και ‘’τότε’’ δεν μπορούσαμε, νομίζω. Κι εδώ αυτά πρώτα..πριν απ΄το γιατρό, τα ψώνια, τους καφέδες και κάνα σινεμά...γενικά όλα τα ‘’ελαστικά έξοδα’’.

Τι σου είναι το μυαλό, τι σου είναι οι έμμονες ιδέες……

Θυμάμαι τη γενικευμένη απάθεια, τις αληθινά τεράστιες συγκεντρώσεις της χούντας, τίποτε από μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα ιδίως πριν το ‘73..κάποιοι γνωστοί αριστεροί,  αλλά αυτοί πιάνονταν και χωρίς χούντα μου φαίνεται. Για τα λοιπά.., καλά, κάνα αστείο, κάνα τραγουδάκι, καμιά αμφίσημη δήλωση και νάτην η.... ‘’αντιδικτατορική ‘’ζαβολιά. Ψέμμα, φόβος, ‘’η ζωή αρχίζει στα πενήντα, έρχονται όμορφες τουρίστριες’’, αίσθηση αιωνιότητας όχι απλά ακινησία...

Βλέπω κυρίως, μια αριστερά απόντων που προσέχει για να έχει. Τους έχουμε ταράξει στη νομιμότητα και τη θετική λύση ανεξάρτητα περιτυλίγματος. Επίσης συνεχίζουμε τη συνεπή στάση του καρπαζοεισπράχτορα, στο τέλος οι καλοί θα νικήσουν! Ειδικά τώρα που όλοι οι γεωπόνοι συμφωνούν, πως το φρούτο σαπίζει μόνο του

Τους βλέπουμε να παίζουν με τα γκάλοπ, άλλοι πάλι, σαν βλέπουν καμιά χιλιάδα που μαζεύτηκε να έχουν ονείρωξη για λαικά ποτάμια....τι περίεργο ; Οι μοναδικοί που μάλλον ‘’κινούνται’’ που δένονται με το σημερινό χάος. είναι κάποιοι τριτοκλασάτοι μεροκαματιάρηδες λούμπεν ( της ασφάλειας λέγαμε τότε) ναζίδες-ναι, κάτι φονιάδες Γκοτζαμάνηδες του 21^ου  , που λένε –έμπραχτα κυρίως-‘’...οι εκλογές, η δημοκρατία τους , μας φέρνουν αναγούλα’’, κι ας το λένε απατεωνίστικα κι ας είναι τσιράκια αυτής της... ‘’δημοκρατίας’’τους.

Τι σου είναι το μυαλό, τι σου είναι οι έμμονες ιδέες……

Τελικά είμαι εντελώς διπολικός :

Σιχαίνομαι ό,τι πάντα ήθελα να με προσδιορίζει

Χαίρομαι όμως, που πέρα από αναμνήσεις και νοσταλγίες, θα πεθάνω πιο θυμωμένος και λιγότερο φοβισμένος από ποτέ.

Πολιτικός…. «Πολιτισμός-παιδεία & εμπαιγμός»

Η Κομπορρημοσύνη, η ιλαροτραγωδία και …. Η ΓΥΜΝΙΑ ενός Πολιτικού άνδρα.

Υπογράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

Δημοσιογράφος-Φιλόλογος

«Προς γαρ το τελευταίο εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», υποστήριζαν οι πρόγονοί μας και η διαχρονικότητα της θυμοσοφίας τους επαληθεύεται για άλλη μια φορά στα καμώματα και τα τερτίπια του Μιχάλη Λιάπη, ενός «φτωχού συνταξιούχου» , πρώην υπουργού Μεταφορών και Πολιτισμού!...

Καμώματα και τερτίπια που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη της κοινής γνώμης…

● Αξέχαστη θα μείνει η κομπορρημοσύνη του όταν πριν από χρόνια – ως υπουργός Μεταφορών – διαφήμιζε το νέο ΚΟΚ που ο ίδιος με το επιτελείο του είχε συντάξει και στις διατάξεις του οποίου έπεσε ο ίδιος θύμα.

● Αξέχαστο επίσης θα μείνει το περιβόητο και πολυσυζητημένο χλιδάτο ταξίδι του στη Γερμανία για να παρακολουθήσει τον ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής ομάδας, με τη χορήγηση της «αμαρτωλής» Siemens .

● Αξέχαστο άλλωστε θα μείνει και το ταξίδι του για «χαλάρωση» στη Βιέννη, με τις «οικονομικές ευλογίες» του τότε πανίσχυρου κ. Χριστοφοράκου.

● Αξέχαστη παράλληλα και η αγάπη του για τα πάρτι και την αδυναμία του στο ασθενές φύλο που έσπευδε σε κάθε περίπτωση να την «εκδηλώσει» και ιδιαίτερα στα …αθηναϊκά σουαρέ της εποχής της παντοδυναμίας του.

● Αξέχαστο ακόμη θα παραμείνει και το ύφος χιλίων καρδιναλίων στις επίσημες εμφανίσεις του, αλλά και η dolce vita που δικαιολογούσε σε απόλυτο βαθμό τον τίτλο του ….bon viveur πολιτικού.

● Αξέχαστα ταυτόχρονα θα μείνουν και τα δημοσιεύματα που αναφέρονταν με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ στο Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης που έπαιρνε από το 2008, για το οποίο ο ίδιος είχε μιλήσει για ….τυπογραφικό λάθος.

Και τόσα άλλα ….Μα πάνω απ΄ όλα:

● Αξέχαστη θα παραμείνει και η γενική κατακραυγή που εισέπραξε, (ό,τι χειρότερο για έναν πολιτικό), για τις πλαστές πινακίδες του πανάκριβου αυτοκινήτου του.

● Αξέχαστες και οι αστείες δικαιολογίες που ξεστόμισε για την παραβατική, αλαζονική και – γιατί όχι – χυδαία συμπεριφορά του απέναντι στην ελληνική κοινωνία που υποφέρει στα χρόνια της κρίσης και παθαίνει … σόκ και μένει άφωνη με τα τελευταία καμώματα του «φτωχού συνταξιούχου», πρώην Υπουργού!...

● Όπως αξέχαστη θα παραμείνει  και η προκλητική του απόφαση, αντί να πάει στο δικαστήριο, να ταξιδέψει  για αναψυχή και ανάπαυση σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Κουάλα Λουμπούρ.

*          *          *          *

● Αχόρταγο θύμα της απληστίας, έπεσε τελικά στα «δίχτυα» των νεαρών αστυνομικών, των «παιδιών της ελληνικής κοινωνίας», στα οποία με την καθοδήγηση  του αρμόδιου προϊστάμενου Υπουργού τους και κατ΄ επέκταση της κυβέρνησης,  – ευτυχώς  - δεν «περνάει», ούτε  …«μασάνε» , αλλά – αντίθετα -  αντιστέκονται σθεναρά σ΄ εκείνη την ελληνική διαχρονική μαγκιά:

«ΞΕΡΕΙΣ ΡΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ;»

Αντίθετα,  ο Μισέλ δεν μπόρεσε να αντισταθεί:

στην πολυτέλεια των επιχειρηματικών λίαρ τζέτ, αλλά και στη χλιδή σε πολυτελή καταφύγια του σε δημοφιλείς στην υψηλή κοινωνία χειμερινούς και θερινούς κοσμοπολίτικους προορισμούς (Καρπενήσι – Μύκονο ……)

Και στην… αντίπερα όχθη, η εικόνα της σημερινής πραγματικότητας: Κοσμοσυρροή στις κατά τόπους Εφορίες, καθώς περισσότερα από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας σπεύδουν να καταθέσουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους. Η εξόφληση των τελών κυκλοφορίας και η κίνηση του τετράτροχου η δίτροχού τους, μπορεί να περιμένει! Προέχει ο φούρναρης, ο γαλατάς, ο χασάπης και ίσως και κανένα δωράκι για τα παιδιά και τα εγγόνια!..

Και περιμένοντας έτσι στα γκισέ για την παράδοση των πινακίδων, ανταλλάσουν απόψεις, εκτιμήσεις, διαπιστώσεις και σχόλια για το «τι μέλλει γενέσθαι». Κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά διατυπώνεται ο συνειρμικός προβληματισμός:

«Εκείνος συνελήφθη με πλαστές πινακίδες – κάποιοι άλλοι όμως δεν θα συλληφθούν ποτέ για διαφθορά ή για πλαστές υποσχέσεις στον ελληνικό λαό».

«Γι’ αυτό – όπως σχολίασε και ο Σεραφείμ Κοτρώτσος στη Real News – ορισμένοι χρησιμοποιούν την περίπτωση Λιάπη ως βαλβίδα εκτόνωσης της αγανάκτησης του κόσμου. Η «πλακίτσα» (το καλαμπούρι) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – που μεταφέρεται αυτούσια στα τηλεοπτικά δελτία – γίνεται εύκολα μηχανισμός διαπόμπευσης του ενός, για να ξεχάσουν άλλοι και άλλα».

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, όπως και να έχουν τα πράγματα, ένα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο:

…Δύσκολος ο δρόμος για την επιστροφή στην Ιθάκη, μετά από τόσα χρόνια… Μύκονο!..

« ΘΥΜΑΤΑ …»

«Μονόλογος ενός άστεγου»

Υπογράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

« … Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ …

Ο κόσμος γύρω, άδειος κάμπος,

κι’ αυτοί  στης μοναξιάς το θάμπος …

Σαν το ξεχασμένο στάχυ …

Άνθρωποι  μονάχοι …»

… Παραμονές Χριστουγέννων, μεσάνυχτα και κάτι στην γκρίζα και παγωμένη Αθήνα… Άλλη μια νύχτα και η τραγωδία εξελίσσεται απόμερα κάτω από μια μαρκίζα στην οδό Σταδίου.  Ανάμεσα σε κάδους  και στα σκουπίδια : δυό άστεγοι – ο ένας δίπλα στον άλλον – «αναπαύουν» το κορμί τους, κόντρα στις καιρικές συνθήκες, πάνω σε χαρτόκουτα, εφημερίδες και νάιλον. «Εφόδια» που … καλούνται να παίζουν το ρόλο ενός αυτοσχέδιου υπνόσακου.

Εικόνα μιας ματωμένης Αθήνας … Εικόνες που συναντάς καθημερινά εδώ κι εκεί στις γωνιές των δρόμων, στις εσοχές των κτιρίων, στα παγκάκια, κάτω από τις γέφυρες και οπουδήποτε αλλού μπορεί να στηθεί ένα αυτοσχέδιο … υπνωτήριο.

Κι εκεί γύρω στις τρεις τα ξημερώματα, κάτω από το νέφος της αιθαλομίχλης που σκεπάζει τον αττικό ουρανό, ο ένας από τους δυό, γύρω στα πενήντα πέντε – πού να τον πιάσει ο ύπνος … πού να ζεσταθεί η καρδιά του – άνοιξε με δυσκολία κάποια στιγμή τα χείλη του να πει δυό λόγια σ’ έναν περαστικό ξενύχτη …

Θέλησε ίσως να φωνάξει τη … δική του αγωνία σε κάποιον περαστικό.  Σε κάποιον περαστικό με δουλειά, σπίτι, οικογένεια, ίσως και αυτοκίνητο …

Μα έμεινε άφωνος !.. Πόθησε να μιλήσει στην καρδιά, στην ψυχή του νυχτερινού διαβάτη …  Πόθησε να μιλήσει σε μια … περαστική ψυχή γι’ αυτό που καιρό τώρα τον παιδεύει .  Μα σκόνταψε πάνω στο μαρτύριο της δικής του ψυχής. 

Θέλησε ίσως  να «δικαιολογηθεί» για την «κατάντια» του, ν’ ανοίξει την ψυχή του, να δείξει πως κάθε του πράξη, κάθε λέξη, κάθε σκέψη του – ακόμα και τώρα – είχε το λόγο της για όσα έκαμε, σχεδίασε,  υπολόγισε, και έζησε … Μα πριν ακόμα μιλήσει, άκουσε την … «κραυγή της ψυχής» του νυχτερινού διαβάτη.  Την κραυγή μιας άλλης ψυχής να εκφράζει ό,τι εκείνος είχε μέσα του !..

Έτσι λοιπόν ;

Έχουν και οι άλλοι δίπλα του, τον αγώνα τους … το δικό τους «Σταυρό» !... Κι όμως ο καθένας – σκέφθηκε – έγινε αυθαίρετα κριτής κι έκρινε τις πράξεις των άλλων χωρίς την ελάχιστη προσπάθεια να δει βαθύτερα …

Αγνόησαν ίσως οι περισσότεροι πως ο καθένας έχει κάνει μέσα του ένα μαραθώνιο αγώνα, που τον σκιαγράφησαν χίλιες σκέψεις, αγωνίες, πεποιθήσεις, αβεβαιότητες  και πράξεις …

Και ταυτόχρονα τάχθηκαν απερίσκεπτα σ’ έναν πολύχρονο και συνεχή καταναλωτικό (και όχι μόνο) ανηφορικό αγώνα.  Έναν αγώνα σίγουρα που πριν μας βρει η κρίση, δε θα τέλειωνε ποτέ …

Ξεκίνησαν από «κάπου» με την … «εντολή» να φθάσουν πιο ψηλά, να γίνουν... «κάποιοι»,  να ανταγωνιστούν σε υλικά αγαθά το διπλανό τους και τελικά οι πιο πολλοί κατέληξαν στο μηδέν – αν όχι στο πλην!..

Κι  έτσι, κοιτάζοντας όλοι μας – πάντα μέσα απ’ αυτό το πρίσμα – «δικάσαμε» και «καταδικάσαμε»  άπειρες φορές …

Και τώρα, με όλα αυτά που μας συμβαίνουν και βιώνουμε, αλλά και με την περιφρόνηση την ασυνείδητη κριτική και τα δυσβάσταχτα μέτρα και αποφάσεις, αυξήσαμε τους τροφίμους των ψυχιατρείων και οδηγήσαμε έμμεσα στην αυτοκτονία!..

Κι έπειτα – γιορτινές μέρες πούναι – στέλνουμε, σαν «καλοί Σαμαρείτες», τα συνεργεία της ΔΕΗ  στα σπίτια με το κομμένο ρεύμα ή έστω ένα κάποιο βοήθημα στην τοπική εκκλησιαστική αρχή, με την ένδειξη :

«ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ»

H ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ --- ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

"Δεν υπάρχει καμία θεραπευτική αγωγή για μία τόσο άρρωστη κοινωνία..."Τζίντου Κρισναμούρτι

Ζούμε σε έναν κόσμο υλικό με συνέπεια τον ατομικισμό, τον εγωισμό, τον καταναλωτισμό, τον εγωκεντρισμό και όλα εκείνα τα σημάδια κατάπτωσης της συνείδησης των ανθρώπινων κοινωνιών. Ο σύγχρονος υλισμός αφαιρεί από τους ανθρώπους την ανάγκη να νιώσουν υπεύθυνοι για οτιδήποτε και πολύ συχνά, το ίδιο κάνει και η θρησκεία.Είμαστε τόσο υπνωτισμένοι από αυτά που μας περιβάλλουν. Διαμέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης, διαμέσου της τηλεοράσεως, διαμέσου των ανθρώπινων προτύπων που ζούνε και δημιουργούνε ιδανικά που όλοι προσπαθούμε να γίνουμε που όμως κανείς δεν μπορεί να γίνει...Ιδανικά σε σχέση με την εξωτερική εμφάνισή μας και τους ορισμούς της ομορφιάς, της ανδρείας, της απόκτησης, της ιδιοκτησίας, του πλούτου κ.ο.κ. τα οποία είναι όλα αυταπάτες με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να ζούμε και να παραδίνουμε τη ζωή μας στη μετριότητα.

Για να αφυπνιστεί ο ανθρώπινους νους και να θεραπευτεί η άρρωστη ανθρώπινη κοινωνία θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρος ο πολιτισμικός τρόπος σκέψης-η σκληρά δομημένη ανθρώπινη λογική- της δυτικής κοινωνίας. Όταν ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται, από τα πρώτα του βήματα μαθαίνει ότι πραγματικό είναι μόνο αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις του τότε όταν γίνει 20 χρονών είναι πολύ δύσκολα έως ακατόρθωτο αυτή η νοοτροπία να αλλάξει.

Και δεν αλλάζει διότι αυτή η νοοτροπία της ανικανοποίητης μεγαλομανίας πηγάζει από την πιο βαθιά υστέρηση, συναισθηματικά οικοδομημένη από τη χρόνια απογοήτευση επαναλαμβανόμενων αυτοπεποιθησιοκτόνων εμπειριών λόγω της μη δυνατής πραγματοποίησης όλων των προτύπων υλισμού και αυτοϊκανοποίησης του εγώ που μας επιβάλλουν με κάθε τρόπο.

Έτσι ερχόμαστε πάλι στη σύγχρονη φυσική, την θεωρία της σχετικότητας, τα ανώτερα μαθηματικά και τη κβαντική θεωρία που αποδεικνύουν πως ύλη απλά δεν υπάρχει. Την αντιλαμβάνονται ως τέτοια οι προβληματικές ανθρώπινες αισθήσεις. Στο προηγούμενο άρθρο Οι νόθες αισθήσεις και ο αληθής νους είδαμε γιατί οι 5 ανθρώπινες αισθήσεις είναι ελαττωματικές και πως δημιουργούνε αυτό το τρισδιάστατο πλαίσιο που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε πραγματικότητα. Στο παρόν κείμενο θα επεκταθούμε στο γιατί η ύλη είναι μια ψευδαίσθηση.

Πάλι όμως θα πρέπει πρώτα να αναφερθούμε σε αυτά που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι χιλιάδες χρόνια πριν για το τι είναι ύλη.

Ο Αναξίμανδρος θεωρούσε ότι υπάρχει μια πρωταρχική αρχική ουσία κατασκευής των πάντων που ήταν περα από την εποπτεία των ανθρώπινων αισθήσεων-αθάνατη και αναλλοίωτη-η έννοια του απείρου.

Ο Πλάτωνας πίστευε ότι υπάρχει μία αγαθοποιός υλική ουσία από την οποία προέρχονται τα πάντα και δεν είναι αισθητή ούτε και αντιληπτή από τις ανθρώπινες αισθήσεις αλλά μόνο από τον νου και διαμορφωνόταν σε έναν νοητό μη αισθητό κόσμο των ιδεών..Από αυτήν την πρώτη ιδέα προέρχεται και δημιουργείται το παρατηρούμενο και το αισθητό σύμπαν και η εμπειρική και αντικειμενικά προσδιοριζόμενη αισθητή ύλη.

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι η ύλη δεν είναι το καθορισμένο και αισθητό όριο των αντικειμένων αλλά το ακαθόριστο και μη αισθητό όριο του κάθε αντικειμένου που ενυπάρχει εν δυνάμη μέσα του.

Σήμερα οι επιστήμονες με προηγμένες τεχνολογίες και ασύλληπτα μαθηματικά μας λένε ότι αυτό που θεωρούμε εμείς ως ύλη είναι ένα συνονθύλευμα στροβιλιζόμενων σωματιδίων που υπακούουν στους νόμους της κβαντικής και όλα τα αντικείμενα που πιστεύουμε ότι είναι υλικά στην πραγματικότητα είναι τρισδιάστατες απεικονίσεις που σχηματίζονται με ηλεκτρομαγνητικό τρόπο. Αυτή είναι η έννοια της ύλης στη σύγχρονη φυσική.Ας εξηγήσουμε όμως απλά τι μας λέει ο παραπάνω ορισμός και γενικά για το τι μας λέει η κβαντική για την ύλη.

Όλα τα υλικά αντικείμενα αποτελούνται από το ίδιο πρωτόγνωρο υλικό είτε είναι άνθρωπος είτε π.χ πέτρα. Γιατί όλα τα άτομα τους αποτελούντα από τα στοιχειώδη σωμάτια τα οποία είναι μετρημένα αν και δεν έχουν ανακαλυφθεί μάλλον ακόμη όλα.

Δεν υπάρχει συμπαγές υλικό. Απλά επειδή τα μόρια, τα άτομα, τα ηλεκτρόνια και τα στοιχειώδη σωμάτια είναι πολύ κοντά μεταξύ τους εμείς τα βλέπουμε σαν ένα ενιαίο σύνολο. Όλα όμως αφού είναι από το ίδιο υλικό δηλαδή από τα στοιχειώδη σωμάτια άρα όλα αποτελούν ένα ενιαίο πρωταρχικό υλικό που αλλού είναι πυκνότερο και αλλού αραιότερο. Ένας χυλός στοιχειωδών σωματιδίων δηλαδή...Και πάλι όμως στο εσωτερικό των ατόμων και των μορίων, σε όλο το χώρο μέσα τους τα σωματίδια κατέχουν ένα αμελητέο μέρος του όγκου ενός ατόμου ή ενός μορίου.Το υπόλοιπο είναι κενό.

Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι ότι τα σωματίδια εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς!

Είναι δηλαδή απλά ρεύματα ενέργειας αλλού πιο πυκνά και αλλού πιο αραιά και έτσι η αδυναμία των αισθήσεων μας τα βλέπει σαν ύλη και σαν κενό αντίστοιχα.

Δείτε ένα άτομο.Το σκεφτόμαστε ως ένα είδος σκληρής μπάλας.Μετά όμως οι επιστήμονες μας λένε, ''Εμ, λοιπόν, όχι πραγματικά...Είναι αυτό το πολύ μικροσκοπικό σημείο πυκνής ενέργειας ακριβώς στο κέντρο, περικυκλωμένο από ένα είδος αφράτου σύννεφου πιθανοτήτων των ηλεκτρονίων, τα οποία μεταπηδούν μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας δηλαδή βρίσκονται σε μια ιδιοτροχιά στροβιλισμού που οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να αντιληφθούν και δε μπορούμε να προσδιορίσουμε ή να μετρήσουμε τη θέση και την ενέργεια του ταυτόχρονα λόγω αυτής της τετρασδιάστατης υπόστασής του..Και μετά διαπιστώνουμε ότι ακόμα και ο πυρήνας, τον οποίο θεωρούμε τόσο πυκνό μεταπηδά μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, τόσο εύκολα όσο και τα ηλεκτρόνια.Το πιο σίγουρο πράγμα που μπορείτε να πείτε για όλη αυτή την άυλη ύλη είναι ότι μοιάζει περισσότερο σαν ένα αστραπιαίο ρεύμα, σαν μια καταιγίδα ενέργειας που φεύγει στο άπειρο και ξανάρχεται ακριβώς την ίδια στιγμή, σαν μία σκέψη...Είναι σαν ένα συμπυκνωμένο κομμάτι πληροφορίας . Αυτό από το οποίο συγκροτούνται τα αντικείμενα δεν είναι άλλα αντικείμενα αλλά αυτό από το οποίο συγκροτούνται είναι ενεργειακές έννοιες,ιδέες, πληροφορίες...Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε πως το σύμπαν στην πραγματική (και μόνη) υπόσταση του είναι τετραδιάστατο και ως τέτοιο δηλαδή ως χωροχρονικό συνεχές είναι ενιαίο και αδιαίρετο.Οπότε και αυτό που εμείς θεωρούμε ως ύλη είναι πυκνώματα και αραιώματα του χώρου, είναι καμπύλωση του χωροχρόνου. Οι αισθήσεις μας το αντιλαμβάνονται ως ύλη και έχουν την αίσθηση της φθοράς της ύλης καθώς η καμπυλότητα του χώρο χρονικού συνεχούς μεταβάλλεται. Όμως ο χώρος δε χάνεται απλώς μεταβάλλει την καμπυλότητα του, όλο αυτό που αποτελεί το ενιαίο και αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές, όλη αυτή η ενέργεια δεν χάνεται, δεν υπάρχει η έννοια της φθοράς στην οποία εμείς νομίζουμε ότι υπακούουν όλα τα υλικά αντικείμενα ...

Ο Heisenberg, συν-εφευρέτης της κβαντικής φυσικής είπε ότι τα άτομα δεν είναι αντικείμενα, αλλά είναι μόνο τάσεις. Έτσι λοιπόν, αντί του να τα σκέφτεστε ως αντικείμενα πρέπει να τα σκέφτεστε ως πιθανότητες. Είναι όλα πιθανότητες της συνείδησης.Πρέπει πραγματικά να καταλάβετε ότι ακόμα και ο υλικός κόσμος γύρω μας--οι καρέκλες,τα τραπέζια, τα δωμάτια, τα ρούχα και κατ’επέκταση όλα τα αντικείμενα- δεν είναι παρά πιθανές κινήσεις της συνείδησης.

Σε επόμενο άρθρο θα εξηγήσουμε το πως ο σημερινός προκαθορισμένος ανθρώπινος τρόπος σκέψης καθορίζει τις δικές μας πιθανότητες των κινήσεων της συνείδησης δημιουργώντας αυτό που εμείς αποκαλούμε σύγχρονο υλικό κόσμο.

Η σημερινή κοινωνία θέλει τον άνθρωπο μόνο με υλικές ανάγκες, να φάει, να αναπαραχθεί και να διασκεδάσει. Το πρόβλημα δεν είναι αν καταγόμαστε από τον πίθηκο αλλά αν θα καταλήξουμε σαν και αυτόν..Όσο το μόνο που επιζητούμε είναι να φάμε, να αναπαραχθούμε ή να διασκεδάσουμε,όσο δε καταλαβαίνουμε αυτήν την συμπαντική ενότητα των πάντων, αυτή την πρωταρχική ουσία από την οποία αποτελούμαστε όλοι και για την οποία μας μίλησαν πρώτοι οι αρχαίοι, όσο δε νιώθουμε ότι όλα είναι ένα και πως και εμείς οι άνθρωποι είμαστε αδιάσπαστο τμήμα αυτού του αέναου χυλού ενέργειας και πως συμμετέχουμε μέσω του νου και των σκέψεών μας και όχι μέσω των λαθεμένων αισθήσεών μας σε αυτό το αιώνιο ενεργειακό ρεύμα, τόσο θα ζούμε στον ατομικισμό και στον υλισμό με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε ούτε να ζητάμε πράγματα που ο νους μπορεί να μας δώσει. Ενώ όσο καταλαβαίνουμε αυτήν την ολότητα τόσο θα γνωρίζουμε όλο και περισσότερο βιωματικά τι πα να πει αγάπη...

Αυτό ακριβώς νομίζω πως εννοούσε ο μεγάλος δάσκαλος Κρισναμούρτι όταν είπε πως η κρίση είναι μια κρίση συνείδησης.....

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2013/12/h_16.html#more

ramnousia

Η Λογοτεχνία βοηθάει τους ανθρώπους στην κρίση;

Κρίση. Κρίση. 2013. Μια ματιά στο λεξικό, μας ενημερώνει ότι αυτή η λέξη προέρχεται από το ρήμα κρίνω. Χαρακτηρίζει μια ανώμαλη κατάσταση, δύσκολη, επικίνδυνη, κρίσιμη, που εμπεριέχει απειλές για τα εισοδήματα, αλλά και την ύπαρξη των πολιτών, ενώ είναι ικανή για τη δημιουργία χάους και πανικού. Μια ματιά στο κέντρο της Αθήνας, μας αποκαλύπτει «του λόγου το αληθές». Στους κεντρικούς δρόμους, (πόσω μάλλον στους παράδρομους), πολλά μαγαζιά είναι άδεια, προς ενοικίαση. Οι βιτρίνες δείχνουν φτωχότερες, αφού έχασαν λάμψη και ποιότητα. Σε κοντινές αποστάσεις, οι περιφερόμενοι επαίτες, ή οι ανάπηροι, που έχουν καταλάβει σταθερές θέσεις, ζητούν ψιλά. Το ίδιο κάνουν και τα ανερμάτιστα πρεζόνια. «Λίγα ψιλά» παρακαλούν, απλώνοντας την παλάμη. Έγχρωμοι κι, όχι μόνον, ανασκαλεύουν τους κάδους σκουπιδιών.

Φορτωμένα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ, με ειδών-ειδών λαμαρίνες, άχρηστα ηλεκτρικά είδη, ελατήρια, ταξιδεύουν στις λεωφόρους. Άλλοι συνάνθρωποι χώνονται στα σκουπίδια, προς αναζήτηση τροφής. Μέσα σε αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, η χώρα γιορτάζει τη γέννηση του Κυρίου. Πλέον, οι πάχνες ξαναζωντανεύουν, για να προσφέρουν θαλπωρή στους άστεγους, που αναπαύονται κάτω από τις μαρκίζες και τις εσοχές. Οι κατοικίες συνήθως θερμαίνονται με ηλεκτρικές σόμπες, αφού το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στοιχίζουν ακριβά. Τα φτωχότερα σπιτικά καταφεύγουν στα θανατηφόρα μαγκάλια. Κι ενώ ο αριθμός όσων αυτοκτονούν αυξάνεται, προστίθενται, σε αυτόν, τα θύματα από πείνα, κρύο, ανέχεια, αρρώστιες. Και κάτι ακόμα. Το όριο μεταξύ πενίας και πλούτου διευρύνεται, γίνεται χαώδες. Παράδειγμα, τα άδεια ράφια των κοινωνικών παντοπωλείων. Αυτό πού θα οδηγήσει; Όσα και γράψουμε, θα ξεφεύγουν πολλά, αφού η κρίση έχει πλοκάμια, που χώνονται παντού. Κι εδώ, σε αυτό το κρίσιμο σημείο, έρχεται η τέχνη του Λόγου, να σταθεί αρωγός. Τα βασικά της πρόσωπα, το παρηγορητικό και το καταγγελτικό, στέκουν στο πλάι των ανθρώπων που υποφέρουν. Πάντα έτσι συντρέχει, ανοίγοντας τις πύλες του ονείρου και του στοχασμού. Λέγανε οι παλιοί, ότι το σαράντα, ένας αγόραζε ένα λογοτεχνικό βιβλίο και το διάβαζαν δέκα, ή και περισσότεροι, ανταλλάσσοντάς το, με άλλο. Με το φως της λάμπας, ταξίδευαν με τις λέξεις του συγγραφέα. Και μετά, το έπαιρνε κάποιος άλλος, να δραπετεύσει κι εκείνος, από το δράμα του πολέμου.

Σήμερα, δεν πολεμάμε, όπως εκείνοι, όμως οι μέρες μας φέρνουν τη μυρουδιά τους. Μέσα στη μιζέρια και στην αχλή, έρχονται τα βιβλία να μας συμπαρασταθούν. Οι ιδέες πετάνε, από τον ένα μας στον άλλο, προβληματίζουν, χαροποιούν, στεναχωρούν, εκνευρίζουν. Δίνουν αισιοδοξία κι ελπίδα. Και, τέλος, δεν κοστίζουν. Πάμφθηνες είναι. Επομένως, εκτός από παρηγοριά, το διάβασμα προκαλεί τον νου να αντιδράσει στα δεινά που του επιβάλλονται. Τον ερεθίζει να καταγγείλει όσα τεκταινόμενα δεν έχουν τέλος. Να βγάλει την ετυμηγορία για όσους τον έχουν οδηγήσει σε αυτήν, την οδυνηρή κατάσταση. Το βιβλίο, όπως πάντα, γίνεται φίλος, σύντροφος κι οδηγός. Τα μαγικά μονοπάτια της λογοτεχνίας καταλήγουν σε δρόμους, βελτιώνουν την ύπαρξη, εξελίσσουν την ημιμάθεια, βρίσκουν κλειδιά για λύσεις. Δεν είναι τυχαίο πως οι πάγκοι και τα βιβλιοπωλεία πωλούν με πολύ χαμηλές τιμές. Το κέρδος γίνεται θυσία, προκειμένου κλασσικά και σύγχρονα κείμενα να φτάσουν σε μάτια που θα νιώσουν συγκινήσεις κι απολαύσεις. Θα φωτίσουν τα σκοτάδια του κόσμου, οδηγώντας την ανθρωπότητα σε πιο ασφαλείς κι επικοινωνιακές καταστάσεις. Θα οργανώσουν κοινωνικά μοντέλα όπου ο σεβασμός του ατόμου θα υπερβαίνει τους αριθμούς και τις εισπράξεις. Πρέπει όλοι να φροντίσουμε τη διάδοση των βιβλίων. Είναι φτηνά στην αξία τους, αλλά ανεκτίμητα για τον εσωτερικό τους πλούτο. Οργανώνουν το μέλλον και υποσκάπτουν την κρίση.

πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=30048

Σκωτία: Γεμάτη Αρχαιοελληνικά Τοπωνύμια

Γνώριζα ήδη τήν εκδοχή πού θεωρεί ότι τό όνομά της προέρχεται από τήν Ελληνική λέξη «σκότια χώρα» δηλαδή «σκοτεινή» χώρα, γεγονός πού είναι αληθές και απηχεί μιά ανέκαθεν πραγματικότητα, εφ' όσον οι ομίχλες και οι συννεφιές είναι η συνηθισμένη μετεωρολογική της κατάσταση. Πέραν αυτού όμως, κανένα στοιχείο πού νά παραπέμπει σέ προφορικές παραδόσεις ή γιά ευρήματα αρχαιοΕλληνικής παρουσίας στήν Σκωτία σέ ακαθόριστες χρονολογικά εποχές, δέν είχε υποπέσει στήν αντίληψή μου, έως τότε... Ωστόσο, γιά κάποιον πού έχει «πονηρευτεί» ερευνητικά, τά πράγματα είναι πιό εύκολα και αυτό επιβεβαιώθηκε όταν, σέ έναν αρκετά λεπτομερή χάρτη τής Σκωτίας και ειδικότερα τών δυτικών παραλίων της, εντόπισα μιά ονομασία πού μού φάνηκε «οικεία».

Πρόκειται γιά μία παραθαλάσσια πόλη στά νοτιοδυτικά τής Γλασκώβης πού ονομάζεται «Ayr», γεωγραφικά είναι εντελώς «ανοιχτή» πρός τόν Βορρά και -τί απλό- θα πρέπει νά υποφέρει από «αέρηδες», οπότε η ονομασία της έχει αντίστοιχη γλωσσική/νοηματική σημασία στήν Ελληνική γλώσσα.

Από εκεί και πέρα, όλα ήταν ένα «παιχνίδι» στόν χάρτη : Mιά σειρά τοπωνύμια μέ «υποκρυπτόμενη» (στήν Αγγλική γλώσσα), αρχαιοελληνική σημασία άρχισαν νά αποκαλύπτονται διαδοχικά, πρός έκπληξή μου.

Υπάρχει λοιπόν εκεί πέρα ένα νησί μέ τό όνομα «Gigha» (δηλαδή Γίγας!!!), ενώ ένα άλλο ονομάζεται «Jura» (Γιούρα), όπως και τό αντίστοιχο νησί τών Κυκλάδων.

Βορειότερα, ένα άλλο νησί ονομάζεται «Colonsay». Eκ πρώτης όψεως η ονομασία υποκρύπτει τήν Ελληνική λέξη «Κολώνα», όμως τό Αγγλικό λεξικό τήν αποδίδει και ως «αποικία» !!!

Πολύ κοντά στά προηγούμενα, ένα άλλο νησί ονομάζεται «Ιοna» και βέβαια δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για ν’ αναζητηθεί ο Ιωνας πρόγονός μας, ο ταξιδευτής / αποικιστής πού έφτασε εκεί, «τις οίδε» πότε. (Εκ τών υστέρων πληροφορήθηκα από τό διαδίκτυο ότι, στό συγκεκριμένο νησάκι έχουν εντοπισθεί και σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα αλλά χωρίς να προσδιορίζεται η «πατρότητά» τους…)

Στην συνέχεια, σ’ ένα άλλο μικρό νησί υπάρχει μιά πόλη-λιμάνι πού ονομάζεται «Αchill» δηλαδή παραφθορά εκ τού «Αχιλλεύς» ή «Αχίλλειον» (!!!) δοθέν προφανώς πρός τιμήν τής μνήμης τού κορυφαίου Ομηρικού ήρωα τών αρχαίων προγόνων μας.

Oμως και άλλος ονομαστός Ομηρικός ήρωας φαίνεται πώς έχει δώσει έμπνευση ονοματοθεσίας στήν ίδια περιοχή, αφού ένας θαλάσσιος δίαυλος ονομάζεται «Εasdale», δηλαδή τό «πέρασμα τού Αίαντα»!!!

Ωστόσο, εξ ίσου «Ομηρικές» ονοματοθεσίες είναι αδιαμφισβήτητα και τά τοπωνύμια «Kirkisbowl», δηλαδή «τό κύπελλον» ή «τό κοίλον» τής Κίρκης αλλά και τό «Aris aig», εκεί στά ίδια νησιωτικά περάσματα τής Σκωτίας.

Ακόμη, εκπληκτικής «Ελληνικότητος» είναι και τά τοπωνύμια : «Cori» («Κόρη»), «Couros» («Κούρος»), «Troon» («Τρώων») και «Helen’s burg» («Ελένης κάστρον»), σέ σημείο νά νομίζει κάποιος ότι ομιλούμε γιά αρχαία παραλιακή ή νησιωτική ζώνη τού Αιγαίου ή τού Ιονίου πελάγους.

Τέλος, υπάρχει στήν ίδια περιοχή, νησιωτικό συγκρότημα αποτελούμενο από τρία νησάκια, τό οποίο ονομάζεται «Treshnish isles» (Τρία νησιά) (!!!)

Τό εκπληκτικό στήν περίπτωση αυτή είναι ότι, ο Βρετανός γεωγράφος - χαρτογράφος, προφανώς αγνοώντας τί σημαίνει στήν Ελληνική γλώσσα «Τresh nish», εφ’ όσον παρέλαβε και κατέγραψε τήν ονομασία αυτή από τήν προφορική «ντοπιολαλιά», αυτονόητα προσέθεσε τήν Αγγλική ονομασία «Isles», οπότε δημιούργησε -άθελά του- έναν «ωραίο» λεκτικό πλεονασμό, δηλαδή καθ’ ερμηνείαν : «Τρία νησιά, νησιά» (…)

Συμπληρωματικά θά αναφέρω ότι, η ονομασία τής ακτής έναντι τών «Τριών Νησιών», ονομάζεται «Gometra», δηλαδή είναι προδήλως λεκτική σύνθεση από τίς ελληνικές λέξεις (Γή + Μέτρο).

Ολες αυτές οι ονομασίες αφορούν παραθαλάσσιες τοποθεσίες και νησιωτικά συγκροτήματα στόν θαλάσσιο δίαυλο ανάμεσα στήν νοτιοδυτική Σκωτία και τήν Βορειοανατολική Ιρλανδία και σέ καμμία περίπτωση τοποθεσίες τής ενδοχώρας τους.

Και αυτό τό στοιχείο επιβεβαιώνει τήν υπόθεση ότι, οι …«ονοματοθέτες» ήσαν μεταΟμηρικοί αρχαίοι Ελληνες ναυτικοί - έμποροι - εξερευνητές, οι οποίοι προφανώς έφθασαν εκεί πρός εμπορία μετάλλων (μιλάμε γιά τήν περιοχή όπου ήσαν οι περίφημες «Κασσιτερίδες νήσοι», απ’ όπου προμηθεύονταν τόν πολύτιμο κασσίτερο οι δαιμόνιοι πρόγονοί μας…), χωρίς όμως νά έχουν τήν δυνατότητα ή και τήν διάθεση νά εισχωρήσουν στήν ενδοχώρα, γι’ αυτό και δέν υπάρχουν εκεί αντίστοιχα αρχαιοΕλληνικά τοπωνύμια.

Αξίζει νά προστεθεί ότι, αρκετά βορειότερα, στό άκρο τής χερσαίας Βόρειας Σκωτίας, υπάρχει πόλη-λιμάνι μέ τήν ονομασία «Τhurso» και -βέβαια- η λέξη αυτή δέν απέχει από τήν αρχαία Ελληνική λέξη «Θύρσος» τήν οποία τό Επίτομο Λεξικό τού «Ηλίου» αποδίδει ως : «Ράβδον διακόσμητον εις τήν κορυφήν μέ φύλλα κισσού ή κώνον πίτυος και μέ ταινίες».

Oμως, εξ’ ίσου πιθανό είναι γιά εμάς, τό συγκεκριμένο τοπωνύμιο νά «απηχεί» πλόες ναυτικών από τήν αρχαία Μεσογειακή Ελληνική πόλη Ταρσό, έναντι τής Ανατολικής Κύπρου.

Στό Αγγλοελληνικό λεξικό δέν βρήκαμε τήν αντίστοιχη λέξη/έννοια, επομένως, η ονοματοθεσία αυτή -όπως και οι περισσότερες από τίς προηγούμενες- δ έ ν απηχούν κάποια αντίστοιχη έννοια στήν Αγγλική, άρα δ έ ν ονομάσθηκαν έτσι από τούς γνωστούς «πρώϊμους» λαούς τής Βόρειας Βρετανίας (Πίκτους, Κέλτες ή Σάξωνες).

Είναι λοιπόν σαφές ότι, οι ονοματοθεσίες εκείνες διατηρήθηκαν προφορικά από τούς λαούς αυτούς ή και άλλους προγενέστερους (επομένως «προϊστο-ρικούς»), κατοίκους τής περιοχής, οι οποίοι, ακούγοντάς τις από τούς -πλέον προηγμένους πολιτισμικά και γλωσσολογικά- πρωτοΕλληνες ναυτικούς πού έφθασαν εκεί, τίς κράτησαν στήν μνήμη τους αναπαράγοντάς τις, χωρίς όμως νά κατανοούν και τήν αντίστοιχη σημασία τους στήν Ελληνική γλώσσα.

Αλλωστε μιά άλλη πασίγνωστη ονομασία τής Σκωτίας είναι «Kalydonia» και, ενώ η λέξη αυτή δ ε ν έχει κάποια συγκεκριμένη έννοια στήν Αγγλική γλώσσα, εμείς οι Ελληνες γνωρίζουμε τήν αρχαία Καλυδώνα (στήν περιοχή τού Μεσολογγίου), η οποία προΟμηρικά ήταν παραθαλάσσια πόλη και εκεί βασίλευσε ο Οινέας, πατέρας τού Αργοναύτη Τυδέα και παππούς τού σπουδαίου Ομηρικού ήρωα Διομήδη…»

Τελευταίο -αλλά όχι αμελητέο- αποδεικτικό στοιχείο τών παραπάνω ισχυρισμών μας, είναι και τό εξής εύρημα :

Στόν ίδιο θαλάσσιο δίαυλο, πού ορίζεται, αφ’ ενός από τίς ακτές Ουαλλίας και Σκωτίας και αφ’ ετέρου από εκείνες τής Ιρλανδίας, βρίσκεται τό -σχετικά γνωστό- νησί τού «Μάν» («Ιsle of Man»).

Επιφυλασσόμαστε γιά τυχόν λεπτομέρειες τής ιστορίας του και τών αρχαιολο-γικών ευρημάτων πού πιθανόν έχουν εντοπισθεί εκεί. Περιοριζόμαστε νά αναφέ-ρουμε ότι, η επίσημη σημαία («Τhe flag of Isle of Man»), δέν είναι άλλο από τήν περίφημη «Τρισκελίδα», δηλαδή ένα από τά πλέον διαδεδομένα διακοσμητικά σύμβολα τών αρχαιοΕλληνικών ασπίδων!!!

Τέτοιο «διακοσμητικό» -εξ όσων γνωρίζουμε- δ έ ν έχει εντοπισθεί σέ αναφορές περί ασπίδων άλλων λαών (σέ αντίθεση μέ άλλα γνωστά σύμβολα, όπως λ.χ. αετούς, λέοντες, ταύρους, «δράκους», αστέρες κ.λπ.), προφανώς δε, παρέπεμπε στήν «ωκυποδία» (δηλαδή στήν ταχύτητα τών ποδιών, στό γρήγορο τρέξιμο), τού συγκεκριμένου -κάθε φορά- αρχαίου Ελληνα πολεμιστή.

Προφανέστατα, κάποιος ή κάποιοι από τούς θαλασσοπόρους προγόνους μας πού έφθασαν, αποβιβάσθηκαν ή και εγκαταστάθηκαν στό νησί τού «Μάν» σέ εκείνα τά παναρχαία χρόνια, διέθεταν τέτοιες ασπίδες και εκείνο τό εντυπω- σιακό διακοσμητικό σύμβολο τους, «έμεινε» και διατηρήθηκε στήν μνήμη τών («μικτών»;;;) επιγόνων τους εκεί.

Ηταν δέ τόσο σεβαστό -εφ’ όσον παρέπεμπε στήν ανάμνηση «θρυλικών» προγόνων- ώστε επιλέχθηκε ως σύμβολο τής σύγχρονης σημαίας τού εν λόγω Βρετανικού νησιού.

Ολοφάνερο λοιπόν είναι ότι, η Μυκηναϊκή/Αχαϊκή θαλάσσια εξάπλωση πού επα-κολούθησε τήν καθυπόταξη τής Τροίας και τών συμμάχων της, έφθασε μέχρι τήν συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή πού ορίζεται, αφ’ ενός από τίς δυτικές ακτές Ουαλλίας-Σκωτίας και αφ’ ετέρου τίς ανατολικές ακτές τής Ιρλανδίας.

Μήπως όμως όχι μόνον εκεί, όχι μόνον τότε αλλά -ίσως- και προηγουμένως ;;;

Οντως, στό εξαιρετικό βιβλίο τού Ηπειρώτη συγγραφέα-αρχαιολόγου Αποστ. Δ.Σπήλιου, μέ τίτλο «ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟΣ» (Εκδόσεις «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ», Αθήνα, 2002, σελ. 29-30), γίνεται εκτενής αναφορά στήν ναυσιπλοϊα τών Μυκηναίων/Αχαιών.

«…Είναι φανερό τό μέγεθος τών ικανοτήτων τών Πελασγικών απολήξεων τής εποχής εκείνης» -δηλαδή τών Μυκηναίων/Αχαιών- «γιά υπερπόντια ταξίδια στά πέρατα τού κόσμου…».

«…Κατά τεκμήριο, κατείχαν γνώσεις ναυπηγικής γιά τήν κατασκευή ποντοπόρων πλοίων. Κατείχαν, επίσης, γνώσεις ναυσι-πλοΐας γιά ν’ αυλακώνουν τίς ανοιχτές θάλασσες και -βεβαίως- γνώσεις αστρονομίας. Μόνο μέ αυτές τίς γνώσεις η επιστροφή τους, είτε από ανάγκη είτε από νοσταλγία, θά ήταν σίγουρη…»

Η -ενδεικτική- επιβεβαίωση σέ όλα αυτά, «έρχεται» και πάλι από τήν Σκωτία !!!

Πράγματι, μία λέξη/έννοια η οποία σημαίνει πολλά γιά τούς Σκώτους, ακόμη και σήμερα, είναι η λέξη «CLAN» πού σημαίνει «γένος» και αναφέρεται στά πανάρχαια γένη από τά οποία υπερηφανεύονται ότι προέρχονται και συγκε-κριμενοποιούνται μέ τό χαρακτηριστικό πρόθεμα «ΜΑC». (Λ.χ. Μάκ Γκρέγκορ, Μακ Ντόναλντ, Μάκ Φάρλαντ, Μάκ Ιντος, Μάκ Ιντάϊρ, Μάκ Ντούγκαλ, Μάκ Φέρσον κ.ο.κ.)

Όμως, στό πολύτιμο βιβλίο τού σπουδαίου Ελληνα αρχαιολόγου / γλωσσολό-γου Ιάκωβου Θωμόπουλου «ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ» (Εκδόσεις «Πελεκάνος», σελ. 563-564 και σελ.223, Αθήνα Β’ Εκδοση 2007), στήν ανάλυση Πελασγικής επιγραφής πού βρέθηκε στήν Κρήτη, εντοπίζονται τά ακόλουθα :
«Στην Πελασγική γλώσσα «Κλάν» = κλώνος, μεταφορικά υιός, Ελληνικά κέλωρ και -κλέης εν τοίς Ηρακλέης = Ηρακλής, υιός τής Ηρας…»

Και ακόμη (στό ιδιο βιβλίο) : «Ότι Ηρακλής ουδέν άλλο σημαίνει ή υιός τής Ηρας (οίος εθεωρείτο παρά τών Πελασγών), μαρτυρεί τό Ετρουσκικόν κάτοπτρον Gerh (V, 60), ένθα ο Ηρακλής (Ηέρκλε) λέγεται ρητώς «όνιαλ κλάν», δηλ. «Ηρας υιός» (αλλά και) «κλέος» = «καύχημα», «δόξα», «καμάρι».

Επομένως, η λέξη/έννοια πού προσδιορίζει «καταγωγικώς» τά γένη τών Σκώτων, τά περίφημα CLAN’S -δηλαδή τούς «κλώνους» τους- είναι πολύ σημαντική γιά νά είναι τυχαία, προφανώς δέ «κληρονομήθηκε» και αυτή από Ελληνες θαλασσοπόρους αλλά σαφώς προγενέστερους από εκείνους πού άφησαν «κληρονομιά» από τό πέρασμά τους, εκεί στήν μακρινή Σκωτία, τά παραπάνω τοπωνύμια (αφού εκείνοι αναφέρονταν σέ -μεταγενέστερους- Ομηρικούς ήρωες) και τέτοιοι -προγενέστεροι από τούς Μυκηναίους/Αχαιούς/Μινωϊτες- πρόγονοί μας δέν μπορεί νά ήσαν άλλοι από τούς προϊστορικούς Αιγαίους «Δίους» Πελασγούς. (...)

mythiki-anazitisi 

eleysis-ellinwn.gr 

Πηγή: http://www.awakengr.com/2013/12/blog-post_4609.html#ixzz2ndhWTVGG

Ρωμαϊκά όργια: Αυτές ήταν οι 10 χειρότερες διαστροφές των αυτοκρατόρων της αρχαίας Ρώμης

 Η φράση «Ρωμαϊκό όργιο» δεν έχει προκύψει τυχαία, αφού οι αρχαίοι Ρωμαίοι αξιωματούχοι φημίζονταν για τις διαστροφές τους. Ωστόσο ορισμένοι αυτοκράτορες κυριολεκτικά ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, μένοντας στην ιστορία για την ακόλαστη φήμη τους.

Ευνουχισμοί, αιμομιξίες, παιδεραστία και πορνεία ήταν σχεδόν καθημερινότητα στο μενού των αυτοκρατόρων, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία που παρουσιάζονται στο βιβλίο «Η σεξουαλική ζωή των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων» του Αγγλοαμερικανού ιστορικού και συγγραφέα Νάιτζελ Κάοθορν.

Ακολουθούν οι 10 χειρότερες διαστροφές από την αρχαία Ρώμη για πραγματικά γερά νεύρα:

Αιμομιξία (ανιψιά)
Ισως το πιο «light» περιστατικό της λίστας και η απόδειξη ότι όταν είσαι αυτοκράτορας μπορείς να κάνεις κυριολεκτικά ότι θέλεις. Πρόκειται για την περίπτωση του αυτοκράτορα Κλαύδιου ο οποίος παντρεύτηκε την ανιψιά του Αγριππίνα, κόρη του νεκρού αδελφού του Γερμανικού. Μάλιστα προκειμένου να προλάβει όσους μπορεί να έκαναν λόγο για αιμομιξία, συγκάλεσε τη Σύγκλητο και έπεισε τους παρευρισκόμενους, ότι ήταν υποχρεωμένος να παντρευτεί την ανιψιά του μετά το θάνατο του αδελφού του, «για το καλό του κράτους» και ότι ήταν «ζήτημα εθνικής σημασίας».

Αιμομιξία (αδελφή)
Στα ίδια -ίσως και χειρότερα- πλαίσια κινήθηκε και ο διαβόητος Καλιγούλας. Ο ίδιος διατηρούσε σεξουαλικές σχέσεις με όλες τις αδελφές του και πολλές φορές μάλιστα μπροστά στα μάτια της νόμιμης συζύγου του, ενώ υπάρχουν και αναφορές ότι συχνά εκπόρνευε τις αδελφές του. Ωστόσο η αγαπημένη του αδελφή, σύμφωνα με τα στοιχεία, ήταν η Δρουσίλα, με την οποία διατηρούσε σχέσεις απ' όταν ήταν ακόμη μικρά παιδιά και μάλιστα συχνά την έπαιρνε από τον νόμιμο σύζυγο της για να διασκεδάσει χωρίς αυτός να μπορεί να φέρει αντίρρηση.

Αιμομιξία (Οιδιπόδειο σύμπλεγμα)
Ωστόσο κυριολεκτικά «βάζει τα γυαλιά» στους προηγούμενους δύο αυτοκράτορες, ο πυρομανής Νέρωνας, ο οποίος διατηρούσε ερωτική σχέση με τη μητέρα του Αγριππίνα (την προαναφερθείσα). Η σχέση τους προδόθηκε από το αίμα της Αγριππίνας στα ρούχα του και οι αξιωματούχοι προσπάθησαν να σταματήσουν αυτή τη σχέση, φοβούμενοι ότι η Αγριππίνα θα πάρει μεγάλη εξουσία έτσι. Βέβαια δε πρόλαβαν, αφού τη σχέση διέκοψε ο ίδιος ο Νέρωνας επιχειρώντας να τη σκοτώσει.

Το πρώτο «πορνό»
Ο αυτοκράτορας Τιβέριος όταν αποσυρόταν στο νησί Κάπρι είχε προσλάβει νέους και των δύο φύλων, τους οποίους έβαζε να συνευρίσκονται ανά τρεις μπροστά του, ωστόσο όταν κάποιες φορές ακόμα και αυτό δεν τον ικανοποιούσε, οι ιστορικοί επισημαίνουν ότι διέθετε μία ολόκληρη συλλογή βιβλίων με ερωτικές εικόνες.

Το παιχνίδι του ζώου
Φήμη διεφθαρμένου αυτοκράτορα είχε και ο πυρομανής Νέρωνας, ο οποίος αναφέρεται ότι συχνά κάλυπτε το σώμα του με γούνα ζώου, έμπαινε σε ένα κλουβί και μόλις κάποιος το άνοιγε, όρμαγε και τον δάγκωνε στα γεννητικά όργανα.

Ερωτικοί σταθμοί
Οπως υπήρχαν στάσεις για να ανεφοδιάζονται και να τρώνε τα άλογα στο δρόμο, ο Νέρωνας εισήγαγε και τους «ερωτικούς σταθμούς» με πόρνες κατά μήκος του δρόμου για να «ξεκουράζουν» τους ταξιδιώτες.

Aυτοκρατορικό πορνείο
Ο Καλιγούλας ήταν πολυέξοδος αυτοκράτορας, τόσο πολύ μάλιστα που άδειασε τα ταμεία του κράτους σε σημείο που αναγκάστηκε να μετατρέψει το παλάτι σε ένα αυτοσχέδιο πορνείο, προκειμένου να ξεχρεώσει τους δανειστές του.

Κάνοντας έναν άνδρα, «γυναίκα» του
Προφανώς δεν εννοούμε ομοφυλόφιλο γάμο εδώ, αλλά το «γυναίκα» με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Συγκεκριμένα, ο Νέρωνας πήρε έναν άνδρα, του έκοψε τα γεννητικά όργανα, τον έντυσε γυναικεία και τον παντρεύτηκε με όλες τις τιμές.

Παιδεραστία
Ο αυτοκράτορας Τιβέριος, σύμφωνα με τα στοιχεία, απολάμβανε την «παρέα» μικρών παιδιών καθώς και το κολύμπι κι έτσι επέλεξε να δημιουργήσει ένα ενυδρείο ερωτικής διαστροφής, με πολλά παιδάκια να κολυμπάνε μαζί του.

Το πρώτο όργιο
Η Μεσσαλίνα, σύζυγος του Κλαύδιου (αυτού που τελικά παντρεύτηκε την Αγριππίνα) έμεινε στην ιστορία για τις ακόρεστες σεξουαλικές ορμές της, κάνοντας το Nymphomaniac του Trier να μοιάζει με επεισόδιο του Sesame Street. Ηταν η πρώτη αυτοκράτειρα που εκπορνεύτηκε με τη θέληση της, ενώ κατέχει το ρεκόρ για ταυτόχρονη σεξουαλική συνεύρεση με τους περισσότερους άνδρες μέχρι τότε.

Πηγή: Ρωμαϊκά όργια: Αυτές ήταν οι 10 χειρότερες διαστροφές των αυτοκρατόρων της αρχαίας Ρώμης | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/134279#ixzz2n4NT0Svz
 

Μαθήματα ζωής από το Νέλσον Μαντέλα

Ο Μαντέλα σίγουρα καταλάβαινε την εξουσία και πώς να χειρίζεται τους ανθρώπους. Δείτε τα μαθήματα που πρέπει να πάρουν πολιτικοί - και όχι μόνο -από τη δική του πορεία και την επιτυχία του για μία νέα Νότιο Αφρική.

Το 1993, ο στρατηγός της Νοτίου Αφρικής Κόνσταντ Βιλχόεν σχεδίαζε έναν πόλεμο με «Αφρικάνερς» αντάρτες εναντίον της πολυφυλετικής κυβέρνησης. Έτσι, ο Νέλσον Μαντέλα τον κάλεσε για τσάι. Όταν έφτασε ο Βιλχόεν μαζί με άλλους τρεις απόστρατους στρατηγούς στο σπίτι του Μαντέλα στο Γιοχάνεσμπουργκ, περίμεναν να τους ανοίξει την πόρτα κάποια υπηρέτρια. Αντιθέτως, τους καλωσόρισε ο ίδιος ο Μαντέλα χαμογελώντας, τους έσφιξε το χέρι και εξέφρασε τη χαρά του που τους έβλεπε. Στη συνέχεια κάλεσε τον Βιλχόεν στο σαλόνι του για μία κατ’ ιδίαν συζήτηση.

«Με ρώτησε εάν ήθελα τσάι» αφηγήθηκε αργότερα ο Βιλχόεν στον Τζον Κάρλιν, συγγραφέα του νέου βιβλίου «Knowing Mandela». «Είπα ναι και  μου έβαλε σε ένα φλιτζάνι. Με ρώτησε εάν ήθελα γάλα. Είπα ναι και μου έβαλε γάλα. Τότε με ρώτησε εάν ήθελα και ζάχαρη με το τσάι μου. Είπα ναι και μου έβαλε και ζάχαρη. Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να το ανακατέψω». Μιλώντας στη γλώσσα του Βιλχόεν, στα Αφρικάανς, ο Μαντέλα τον έπεισε ότι ένας πόλεμος ανταρτών δεν θα οδηγούσε πουθενά. Αντιθέτως, τον κάλεσε να κατέβει στις επόμενες πολυφυλετικές εκλογές. Ο Βιλχόεν έφυγε από το σπίτι του Μαντέλα απαλλαγμένος από οποιαδήποτε πολεμική σκέψη. «Ο Μαντέλα κερδίζει όλους όσοι το συναντούν» δήλωσε στον Κάρλιν.

Όπως έγραψε και ο Κάρλιν στην προηγούμενη μελέτη του για τον Μαντέλα, «Playing the Enemy», κάθε βιβλίο που γράφεται για εκείνον καταλήγει σε βιβλίο αυτοβοήθειας. Ο Μαντέλα γνώριζε πώς να κάνει φίλους και πώς να επηρεάζει τους ανθρώπους. Ενδεχομένως να υποστηρίξει κανείς ότι είναι άγιος, σίγουρα όμως ήταν ένας πολιτικός που κατανοούσε την εξουσία. Ακολουθούν μαθήματα από τον Μαντέλα για πολιτικούς και όχι μόνο, όπως προκύπτουν από τη μελέτη του Κάρλιν.

Χειρίσου τους εχθρούς σου με σεβασμό και ενσυναίσθηση

Ο σύντροφος του Μαντέλα, Γουόλτερς Σισούλου, είπε κάποτε στον Κάρλιν ότι ο Μαντέλα σε όλη του τη ζωή πάλευε για τον «απλό σεβασμό». Ο Μαντέλα κέρδισε τον σεβασμό σεβόμενος τους άλλους.Συμπεριφερόταν σε όλους με σεβασμό - για παράδειγμα στεκόταν πάντα όρθιος όταν έμπαινε στο δωμάτιο η κυρία που σέρβιρε το τσάι. Η ποιότητά του τον βοήθησε με τους περισσότερους εχθρούς. Πέρασε χρόνια στη φυλακή μελετώντας Αφρικάανς και τους Αφρικάνερς, οι περισσότεροι εκ των οποίων τον θεωρούσαν τρομοκράτη. Χρησιμοποίησε τη γνώση του για να τους κερδίσει.

Όταν ο Κάρλιν επισκέφθηκε τον Μαντέλα το 2009, ο 91χρονος καθόταν ανέκφραστος σε ένα τραπέζι, παλεύοντας να φάει. Μίλησε μόνο μία στιγμή: «Ο λαός είπε ότι φοβόμουν. Είπαν ότι ήμουν δειλός επειδή προσέγγισα τους Αφρικάνερς… Είδαν όμως, τα αποτελέσματα. Έχουμε ειρήνη».

Αυτό που κατάλαβαινε ο Μαντέλα είναι πως ο ανθρώπινος παράγοντας έχει σημασία. Οι άνθρωποι παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις, στην πολιτική και όχι μόνο. Οι εχθροί είναι άνθρωποι που δεν σε σέβονται και νομίζουν ότι ούτε εσύ τους σέβεσαι. Εάν μπορείς να δείξεις σεβασμό και ενσυναίσθηση, τότε θα εμπιστευθούν ότι θα τους συμπεριφερθείς σωστά.

Οι συζητήσεις που οδήγησαν στον τερματισμό του απαρτχάιντ έχουν παραλληλισμούς με τις σημερινές διαπραγματεύσεις για το Ιράν. Ο Μαντέλα θα ήθελε πολύ να συζητήσει με τον πρόεδρο Χασάν Ρουχανί ή με τον πρόεδρο του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου, να διαισθανθεί τις ελπίδες και τους φόβους τους και να τους καταπραΰνει. Αντιθέτως, είναι εμφανές ότι Μπαράκ Ομπάμα αντιπαθεί τον Νετανιάχου. Αυτή είναι μία πολυτέλεια που ο Μαντέλα δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του. Η αντιπάθεια είναι ο εύκολος δρόμος να αποφύγεις την εμπλοκή.

Δέξου ότι ποτέ δεν ξεκινάς με λευκή επιταγή

Ο Μαντέλα κατανοούσε ότι οι Αφρικάνερς δεν θα εξαφανίζονταν. Δεν υπήρχε η επιλογή για μια Νότιο Αφρική χωρίς Αφρικάνερς. Έτσι δούλεψε με ό,τι είχε ανά χείρας. Στο Roben Island έλεγε στους συγκρατουμένους του ότι η νέα Νότιος Αφρική έπρεπε να περιλαμβάνει τους Αφρικάνερς. Όταν οι ηγέτες υποκύπτουν στην πλάνη της λευκής επιταγής, τότε πράγματα δεν έχουν αίσιο τέλος. Ο Τζορτζ Μπους φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να πετύχει ένα Αφγανιστάν χωρίς τους Ταλιμπάν και ένα Ιράκ χωρίς τους υποστηρικτές του Ba’ath. Ο πατέρας του Μπους πάντα έβρισκε χρόνο να ενημερώσει τον Μαντέλα. Εάν έκανε το ίδιο και ο γιος του το 2001, μπορεί να είχε γλιτώσει πολλά προβλήματα.

Μπορείς να έχεις έναν ή δύο πολιτικούς στόχους

Ο Μαντέλα είχε μία αποστολή: Να σταματήσει το απαρτχάιντ και να επιβληθεί η αρχή «ένα άτομο, μία ψήφος».  Αυτή η αρχή δεν ήταν διαπραγματεύσιμη. Σε όλα τα άλλα όμως, ήταν ευέλικτος. Αφού βγήκε από τη φυλακή το 1990, σκόπευε να προχωρήσει στην κρατικοποίηση των βασικών βιομηχανιών της Νοτίου Αφρικής. Το 1992 όμως, ταξίδεψε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ όπου οι συμμετέχοντες από πολλές χώρες του είπαν ότι ήταν τρελός. Γυρνώντας στην πατρίδα του, κάλεσε αξιωματούχους από το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και είπε: «Παιδιά, χρειάζεται να αλλάξουμε τακτική». Οι επιτυχημένοι πολιτικοί είναι άκαμπτοι μόνο σε πολύ λίγα ζητήματα. Κάθε θέση σε θέματα μικρότερης σημασίας είναι απλώς διαπραγματικό χαρτί. O Ρόναλντ Ρέιγκαν για παράδειγμα, ήθελε να μειώσει τους φόρους. Τα κατάφερε με ευέλικτη τακτική».

Μην τιμωρείς ανθρώπους όταν δεν το αξίζουν

«Ο Μανντέλα έκανε συμφωνίες με πολλούς διαβόλους» γράφει ο Κάρλιν. Ακόμη και ως πρόεδρος, ποτέ δεν τιμωρούσε εκείνους τους διαβόλους. Όπως είπε και σε ομιλίες του: «Ξεχάστε το παρελθόν». Συχνά ο κόσμος τιμωρεί για να επιβεβαιώσει τη δική του ανωτερότητα. Ο Μαντέλα επιβεβαίωσε τη δική του ανωτερότητα συγχωρώντας. Ήταν ο μόνος τρόπος για να υπάρξει μία νέα Νότιος Αφρική. Οι Αιγύπτιοι, οι Λίβυοι και οι Σύριοι θα πρέπει να το έχουν αυτό υπόψη».

Μην πιστέψετε ότι είστε αναντικατάστατοι

Ο Μαντέλα παραιτήθηκε μετά από μόλις μία θητεία στην προεδρία της Νοτίου Αφρικής. Οι διάδοχοί του απογοήτευσαν. Η έλευση και μετά η αποχώρησή τους, όμως, ήταν ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί μια δημοκρατία.

ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.

http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1162793/osa-mas-emathe-o-nelson-mantela.html

ΔΕΝ είναι παράδειγμα να το δείχνουμε στα παιδιά μας ο «χρυσός αιώνας» του Περικλή

"Τώρα, που θα μιλήσω για τη δημοκρατία του Σόλωνα, περιγράφω το πώς είδαν την παρουσία τους μέσα στη φύση και τη ζωή τους μέσα στην κοινότητα οι πολίτες της Αθήνας από το θάνατο του Σόλωνα, 560π, ως την επαύριο της νίκης των Πλαταιών, 479π.

Αυτές οι δυόμισυ γενεές ανθρώπων, στην ιστορία της Αθήνας στην ιστορία της Ελλάδας στην ιστορία της Ευρώπης και στην ιστορία του ανθρώπου καθόλου, είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του ο πολιτικός άνθρωπος, ο homo politicus, σήκωσε το κεφάλι του μετάρσιο και έπληξε τα άστρα.

Με αυτοσυναίσθημα, με δύναμη, με πολλή συλλογή και περισσότερη καρτερία ο σολώνειος πολίτης έπληξε τα άστρα όχι των γειτονικών μας αστερισμών, ούτε του Γαλαξία μας, ούτε της τοπικής ομάδας γαλαξιών. Αλλά τα άστρα στη μέση και στην άκρη του σύμπαντος. Από τη μεγάλη «έκρηξη» ως τη μεγάλη «ενδόρρηξη».

Σε λόγο πεζό θέλω να ειπώ ότι, όσο ο άνθρωπος θα ζει σε τούτο το γαλαζοπράσινο πλανήτη, και όσο η πολιτική του συνείδηση θα αναζητεί το τέλειο πολίτευμα για να συμβιώνει ειρηνικά και δίκαια στις κοινωνίες του, πάντα θα σημαδεύει σα στόχο τη δημοκρατία του Σόλωνα. Θα γυρίζει προς το κέντρο της, όπως η πυξίδα γυρίζει προς το βοριά.

Ακόμη, σε λόγο πεζό θέλω να ειπώ ότι, αν υπάρχουν σκεπτόμενα όντα σε άλλα σημεία του σύμπαντος, και έχουν δημιουργήσει προχωρημένους πολιτισμούς και τη δική τους ιστορία, ο τρόπος με τον οποίο θα έχουν οργανώσει τις κοινωνίες τους θα κατατείνει σταθερά στο μοντέλο της δημοκρατίας του Σόλωνα. Με δεδομένη, βέβαια, τη θέση των αστροφυσικών σήμερα ότι η δομή του σύμπαντος, από τα στοιχεία έως τους νόμους του, είναι ενιαία και ομότροπη.

Ποιο είναι το στοιχείο υποβάθρου στη δημοκρατία του Σόλωνα, που της δίνει το χαρακτήρα του πολυχρόνιου και του συμπαντικού;
Είναι η απλή κατανόηση ότι εγώ οφείλω να στέκομαι απέναντι στη φύση και απέναντι στην πόλη, όπως οφείλεις να στέκεσαι κι εσύ απέναντι στη φύση και απέναντι στην πόλη.

Πιο πέρα: εκείνο που ορίζει τη σχέση του ενός πλάσματος προς το άλλο μέσα στη φύση είναι το ίδιο που ορίζει τη στάση του ενός πολίτη προς τον άλλο μέσα στην πόλη, προσαρμοσμένο όμως στην ιδιαιτερότητα του είδους άνθρωπος, που είναι η νόησή του.

Πιο πέρα: εκείνο που ορίζει τη θέση του ενός πλάσματος προς το άλλο μέσα στη φύση με όλες τις αντιθέσεις, τις ανισότητες, τις διαφορές και τις ετερότητές τους που υπάρχουν και πάντα θα σώζουνται, είναι η δύναμη που γεννά την ισορροπία ανάμεσά τους, ώστε να εμφανίζεται και να κρατεί η τάξη.

Πιο πέρα: αυτή η δύναμη, που γεννά και τρέφει την τάξη μέσα στη φύση, από τους έλληνες και το Σόλωνα ονομάστηκε Δίκη.

Πιο πέρα: για να υπάρχει στην πόλη η τέλεια και η αχάλαστη τάξη που υπάρχει στη φύση, η Δίκη της φύσης πρέπει να μεταφερθεί στην πόλη.

Πιο πέρα: όταν η Δίκη της φύσης, προσαρμοσμένη στο είδος άνθρωπος, μεταφερθεί στην πόλη, τότε έρχεται στην πόλη η δικαιοσύνη των ανθρώπων.

Πιο πέρα και τέλος: όπως η Δίκη είναι η κυβερνήτρα της φύσης που έκαμε ο άγνωστος δημιουργός, όμοια και η δικαιοσύνη, το ανθρώπινο αντίκρυσμα της Δίκης δηλαδή, είναι η κυβερνήτρα της πόλης που έκαμε ο Σόλων.

Επειδή η δικαιοσύνη της πόλης του Σόλωνα τεχνουργεί την ομοιότητα των πολιτών σε βάση φυσική, δεν υπάρχει ισοκατανομή των αγαθών, ούτε εξομοίωση των ποιοτήτων, ούτε η αταξική κοινωνία. Και οι πολίτες της πόλης του Σόλωνα δεν είναι οι Ουριήλ, οι Γαβριήλ, και οι άλλοι άγγελοι. Ο Σόλων, ο μεγαλύτερος ριζοσπάστης και οραματιστής, είναι συντηρητικός.

Έτσι, η ισότητα της δημοκρατίας του Σόλωνα εδράζεται απάνου στη φυσική ανισότητα των πολιτών, που παρότι ανισότητα κατά το όμοιο, όλοι οι δάσκαλοι λόγου χάρη δεν έχουν το ίδιο ταλέντο, ωστόσο είναι ισότητα κατά το διάφορο, δάσκαλοι και πολιτικοί και μαστόροι λόγου χάρη είναι ίσοι απέναντι στην πόλη.

Την ισότητα των πολιτών κατά το διάφορο μέσα στην πόλη τη θεσπίζει η ίδια ισότητα των όντων κατά το διάφορο μέσα στη φύση. Ο λόφος, λόγου χάρη, έχει τον ιδικό του λόγο απέναντι στο όρος. Η κρήνη έχει την ιδική της φυσιογνωμία απέναντι στον ποταμό. Ο γαλάζιος αστέρας στέκεται άφταστος στον ουρανό, αλλά ο ταπεινός, λύχνος είναι ο χρειαζούμενος στην κάμαρη.
Και το ίδιο δίκαιο ορίζει την ισότητα κατά το διάφορο στα πλάσματα της φύσης. Ο βάτραχος συνυπάρχει με το φρύνο. Το αηδόνι έχει τη λαλιά και ο έποπας τα χρώματα. Η καρπερή ελιά και ο άκαρπος έλατος, οι αγκίδες της τσουκνίδας και τα νάζια του ηλιοτρόπιου.

Τέτοιας λογής και τόσο βαθύς είναι ο φυσικός λόγος που οργανώνει την ηθική τάξη στη δημοκρατία του Σόλωνα.
Η ισότητα κατά το διάφορο κάνει πολίτες όμοιους και ίσους τους πεντακοσιομέδιμνους και τους θήτες, τους διάκριους και τους πεδιακούς, το στρατηγό και το στρατιώτη μπροστά στους μήδους, τον άξιο ρήτορα και το σκύθη αστυνόμο στην Αγορά, τον επώνυμο άρχοντα και τον ανώνυμο χειρωνάκτη στο χώρο της δουλειάς τους.

Σα να λέμε, και σα να μη λέμε: εσύ κι εγώ κι ο άλλος έχουμε κοινή τη χαρά του ψωμιού και τη λύπη του θανάτου. Εσύ με τα άλογα ράτσας, εγώ με το φτωχό κλήρο, κι ο άλλος, ο μουζικάντης, που γυρίζει στα λαϊκά πανηγύρια έχοντας παραμάσχαλα την πανδούρα.

Οι πολίτες του Σόλωνα αγαπούσαν την πόλη τους, όπως αγαπούν, χωρίς να το ξέρουν, οι μοσκιές το Μάη, οι μέλισσες τη μελισσοφωλιά, και τα κυπαρίσσια την αψηλή ησυχία τους.

Τι ωραία που έζησε, και τι ωραία που πέθανε ο Τέλλος ο αθηναίος, έλεγε κάποτε ο Σόλων .
Ο Τέλλος ο αθηναίος ήταν πολύ πιο πλούσιος από το λυδό Κροίσο. Είχε πλούτο τη γνώση πως η ζωή είναι ένα τραγούδι μακρινό, που έρχεται αργά και φεύγει γρήγορα. Αν κατέχεις να χορεύεις στον ήχο του, όλες οι μέρες σου γίνουνται γλέντι.
Ενώ ο Κροίσος ο λυδός είχε πλούτο του το χρυσάφι, που δεν έφτανε να του σταθεί στην απειλή της τύχης, στην αρρώστεια του νου και της σάρκας, στο φόβο του θανάτου.

Μ’ ένα λόγο, η δημοκρατία του Σόλωνα είναι το πιο τίμιο πολίτευμα που δημιούργησε ο άνθρωπος, γιατί ο κάθε πολίτης της Αθήνας έταξε στην πρώτη γραμμή τη σχέση του με τον εαυτό του σα μερίδιο της φύσης (μοίρα το λέγανε τότε), και σε δεύτερη γραμμή τη σχέση του με τους συμπολίτες σα συμβίωση και αφορμή σύγκρισης.

Μ’ ενδιαφέρει λιγότερο, δηλαδή, αν ο τάδε πολίτης είναι πιο ακουστός από μένα, απ’ όσο μ’ ενδιαφέρει να με κοιτάξει ευφρόσυνα ένα κορίτσι μέσα στους μπαχτσέδες, ή να κοιτάξω λυπημένα ένα άστρο που βασιλεύει και να συλλογιστώ ότι έτσι ταχιά θα βασιλέψω κι εγώ.

Αυτή η φρόνιμη ιεράρχηση να προτάξεις τον εαυτό σου σαν ερώτημα υπαρκτικό, και ύστερα να ρωτήσεις τη σχέση σου με τους άλλους, έκαμε τον αθηναίο πολίτη τέλεια αντικειμενικό.
Τόσο αντικειμενικά βλέπει η λεμονιά το χειμώνα που την παγώνει, βλέπει η νύφη την ημέρα που στεφανώνεται, και τα σύκα τους συκολόγους που τα τσιμπολογούν.

Στην εποχή του Σόλωνα ο κάθε πολίτης της Αθήνας ήταν σα νά ’τανε ο μόνος άνθρωπος κάτω από τον ήλιο.
Να αναθρέψουμε τα παιδιά μας με τη φιλοσοφία και την ψυχολογία εκείνης της εποχής είναι σα να μοιράζουμε στο καθένα ολόκληρο το Αιγαίο πέλαγος.

Έχω την ιδέα πως η ακίνητη πέτρα που πάνω της ακουμπάει η δημοκρατία του Σόλωνα είναι η έννοια της Δίκης.
Τι είναι η στέρνα του νερού για το περιβόλι; Και ο επιούσιος άρτος στο τραπέζι του δίκαιου; Και το δόρυ του Αλέξανδρου στη μάχη; Τι είναι το αστραφτερό μάτι του γαμπρού για τον υμέναιο;
Όλα αυτά είναι θεμελιώδη και κυρίαρχα, που πρωτολογούν και ορίζουν. Το ίδιο είναι και η ιδέα της Δίκης για τη δημοκρατία του Σόλωνα.

Και πάρα πέρα η Δίκη είναι που έδωκε στη δημοκρατία του Σόλωνα το χρίσμα να γίνει το αρχέτυπο των πολιτευμάτων μέσα στο ξετύλιγμα της πολιτικής περιπέτειας του ανθρώπου.

Εάν οι διανοητές και οι επιστήμονες που γράψανε τα περισπούδαστα έργα για την ηθική και την πολιτική, από την Πολιτεία του Πλάτωνα ως την Ηθική του Σπινόζα και το Κεφάλαιο του Μαρξ, είχαν αγνοήσει το πλήθος των στοιχείων που ερεύνησαν, και δούλευαν μόνο την ιδέα της Δίκης, θα μας είχαν δώσει πολύ πιο φιλάνθρωπο, αδρό, και τελεσφόρο έργο για τη δίκαιη πολιτική μας συγκατοίκηση.
Γιατί όλα τα άλλα πολιτικά σημαίνοντα σε σύγκριση με την ιδέα της Δίκης επουσιώνουνται, ξεθωριάζουν, απομαγνητίζουνται, δευτεραγωνιστούν.

Η Δίκη, παρότι απεριχώρητη έννοια, είναι απλή. Όπως συμβαίνει με όλα τα θεμελιώδη του κόσμου.
Δίκη θα ειπεί να συμπεριφέρεται μετρημένα ο άνθρωπος στη σχέση του με τον εαυτό του, στη σχέση του με το συνάνθρωπο, και στη σχέση του με τα φαινόμενα και τις δράσεις του κόσμου. Η πράξη του να τον υψώνει σταθερά στο επίπεδο της φυσικής αληθινότητας.

Δίκη θα ειπεί να μη χαρίζεσαι ποτέ στον εαυτό σου μπροστά στο άδικο, στο ψέμα, στην αδυναμία, σ' αυτό που το νομίζεις συφέρο σου. Και όλες σου τις επιθυμίες να τις αφήνεις να ευδοκιμήσουν και να αυξηθούν όσο και το μπόι σου. Ούτε χιλιοστό περισσότερο.

Αν είναι να μάθουμε τα παιδιά μας αυτή τη Δίκη, τότε χαλάλι να κλείσουμε τα σχολειά. Να καταργήσουμε τα μαθήματα. Να κόψουμε τη γλώσσα στις μάνες, στους σοφούς, και στους δασκάλους. Που όλο μας ορμηνεύουν και όλο μας κανοναρχούν. Και να πιαστούμε να φυτέψουμε το δέντρο της στις απλωσιές της γης. Παντού.

Στην εποχή του Σόλωνα το λουλούδι που έδωκε στην πόλη του αυτό το φυτό ήταν ένας τύπος ζωής δύσκολης, περήφανης, τρισεύγενης, και τραγικής. Η τραγωδία στο θέατρο γεννήθηκε στην Αθήνα επί Σόλωνος.
Και αντίστοιχα ο καρπός που έδωκε αυτό το φυτό, ο νόστιμος και ο στυλωτικός καρπός, ήταν η επόμενη μέρα της μάχης στο Μαραθώνα στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές. Τότε που η νίκη και η ιαχή της ζωής ανέβασαν τον άνθρωπο και την πόλη του στην κορυφή της φύσης. Τι θρίαμβος!

Και ακόμη αυτό. Επειδή η δυνατότητα του εχθρού μας γίνεται ο άριστος συνήγορος της αξίας μας, είναι χρήσιμο να θυμίσω πως στη μακριά μέρα της δημοκρατίας του Σόλωνα εκράτησε η τυραννίδα των Πεισιστρατιδών. Από τις δέκα το πρωΐ ως τις πέντε το απόγευμα την Αθήνα την κυβέρνησαν ηγεμόνες.
Ωστόσο αυτή η τυραννίδα, ετούτος ο χολεριασμένος γεωργιανός χωροφύλακας που είπε κάποτε για το Στάλιν ο Λένιν, είναι η μαρτυρία και το δοκίμιο του θριάμβου της δημοκρατίας του Σόλωνα. Γιατί δεν κατάφερε να τη ζημιώσει. Δεν την επήρωσε σε χέρι, ή πόδι, ή μάτι.

Αντίθετα, η σκουριά του δεσποτισμού των Πεισιστρατιδών έδειξε άπεφθο το χρυσό της δημοκρατίας του Σόλωνα.
Δείγμα φανερό της δύναμης και της ευρωστίας της λαβαίνω τα μοτίβα του έρωτα και του θανάτου. Τις δύο κραταιές στιγμές που ορίζουν τη φύση και την πορεία του σύμπαντος.
Για το πρώτο μαρτυρεί ο ψυχικός δεσμός του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα. Όπως παλαιά του Πάτροκλου και του Αχιλλέα. Αυτός ο ελληνικός έρωτας τους έσπρωξε να σκοτώσουν τον τύραννο Ίππαρχο. Από τότε ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων έλαβαν το χαρακτήρα του τυραννοκτόνου, και καταστάθηκαν το Παλλάδιο της αντίστασης ενάντια σε κάθε πολιτική βία.

Για το δεύτερο μαρτυρεί το επιτύμβιο της Αρχεδίκης. Ο σεμνός θάνατος δικαίωσε τη σεμνή ζωή, και ο έπαινος αποτέθηκε σεμνά στη γραμμένη ταφόπετρα.
Η Αρχεδίκη είναι μια άλλη Καλλιπάτειρα που δε βρήκε το Μαβίλη της. Ήταν γυναίκα και κόρη, και μάνα, και αδερφή τυράννων. Έζησε όμως και μεγάλωσε μέσα στο ρωμαλέο κλίμα της δημοκρατίας του Σόλωνα. Λόγος που ήταν ικανός να της παρασταθεί να κρατηθεί στην περιωπή του μέτριου και του ενάρετου βίου. Η επιγραφή που χάραξαν στον τάφο της, στη Λάμψακο, είναι μια δωριστί αρμονία. Είναι ο ίδιος μουσικός τρόπος που βρίσκουμε στα επιτύμβια του τραγικού ποιητή Αισχύλου, και του τραγικού μάντη Μεγιστία:

«Ετούτος ο τάφος την Αρχεδίκη σκεπάζει, την κόρη
του Ιππία, άριστου τον καιρό του στους έλληνες.
Είχε πατέρα, αδέρφια, γιους, άντρα τυράννους•
μα δεν ξιπάστηκε ο νους της από την άτσαλη ύβρη»

Που στη δημοκρατία του Σόλωνα η άτσαλη ύβρη ήταν το αντίθετο της σεμνής Δίκης. Όπως, αλλίμονο! και στο δικό μας υβριστικό καιρό, και σε κάθε καιρό."

Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".


https://www.facebook.com/Liantinis

Το ακριβότερο έργο τέχνης που πουλήθηκε ποτέ

42,4 εκ. δολάρια για το έργο "Τρεις Μελέτες Του Λούσιαν Φρόυντ"

ο ακριβότερο έργο τέχνης που πουλήθηκε ποτέ έγινε το ζωγραφικό τρίπτυχο του Φράνσις Μπέικον που φέρει τον τίτλο "Τρεις μελέτες του Λούσιαν Φρόυντ". Πρόκειται για έναν τριπλό ζωγραφικό πίνακα στον οποίο το μοντέλο είναι ο συνάδελφός του Μπέικον, Βρετανός Λούσιαν Φρόυντ (εγγονός του Σίγκμουντ Φρόυντ). Το έργο πουλήθηκε από τον οίκο Christie’s στη Νέα Υόρκη και "χτύπησε" την τιμή των 142, 4 εκατομμυρίων δολαρίων.

Το τρίπτυχο ζωγραφικής που φιλοτεχνήθηκε το 1969 δεν είχε ποτέ έως τώρα δημοπρατηθεί και παρότι η πριν την πώλησή του εκτίμηση για την τιμή, ήταν περίπου στα 85 εκατομμύρια δολάρια επισκίασε εύκολα την τιμή των 119 εκατομμυρίων δολαρίων που πουλήθηκε ο πίνακας «Κραυγή» του Έντβαρντ Μουνχ, που δημοπρατήθηκε τον περασμένο Μάιο από τον ανταγωνιστικό οίκο Sotheby’s.

Ο πίνακας αγοράστηκε στην κατάμεστη αίθουσα πωλήσεων του οίκου Christie’s στη Νέα Υόρκη μετά από έναν παρατεταμένο "πόλεμο προσφορών" και μέσω τηλεφώνου. Τα στοιχεία του αγοραστή δεν αποκαλύφθηκαν.

http://www.news.gr/kosmos/hpa/article/108230/to-akrivotero-ergo-tehnhs-poy-poylhthhke-pote.html

Γ. Σεφέρης: Ο τόπος αυτός που μας εξευτελίζει

«Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί». Ο έλληνας ποιητής γράφει σαν να είναι σήμερα

DOC TV

12.06.2012

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1936. ΟΙΚΙΑ ΦΛΩΡΟΥ, ΑΙΓΙΝΑ. Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτό το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι -αδιάφορο, χαραχτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1938, ΑΘΗΝΑ. Ο τόπος αυτός που μας πληγώνει, που μας εξευτελίζει. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός -αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.

Δεν πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν· δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων -πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια, σ’ αυτή τη γλώσσα. Γι’ αυτές τις δυο-τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα.

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄. 16 Απρίλη 1934 – 14 Δεκέμβρη 1940, Ίκαρος, Αθήνα 1984

πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2315