Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Εύα Μαραθάκη: Μία συνεσταλμένη εικαστικός εξερευνά την δύσκολη τέχνη του σεξουαλικού υπαινιγμού



Πρόσωπο που αναβλύζει ευγένεια και γλυκύτητα. Βλέμμα στα όρια του μελαγχολικού. Αεικίνητη, χαμογελαστή, αλλά σοβαρή, η εικαστικός Εύα Μαραθάκη παρουσιάζει σήμερα στην γκαλερί CAN στο Κολωνάκι την έκθεση με έργα της που εξερευνούν την αβαθή περιοχή του σεξουαλικού υπαινιγμού, των φετίχ αντικειμένων και του μεταμφιεσμένου ερωτισμού.
Η Εύα Μαραθάκη ολοκλήρωσε το πτυχίο της στη ζωγραφική και τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι ιδρύτρια του SKOUZE3 artist run space και έχει κάνει σκηνικά για το θέατρο.
Στην έκθεση "You and I" παρουσιάζει μια σειρά σχεδίων με μολύβι και ένα γλυπτικό αντικείμενο που πηγάζουν σε επίπεδο έμπνευσης από το βιβλίο «Η Αυτοκράτειρα» του Δούκα Καπάνταη.
Τα σχέδια -που συμπεριλαμβάνονται και στο βιβλίο- δεν είναι απεικονίσεις των σεξουαλικών στιγμιότυπων, ακριβώς επειδή το βιβλίο είναι πρωτίστως σεξουαλικό, σαδομαζοχιστικό, ασφυκτικό, αλλά απεικονίσεις καθημερινών και παράλληλα φαντασιακών "φετιχοποιημένων" αντικειμένων, αντικειμένων που θα ήθελα να έχω ή θα μπορούσα να είμαι.



H έκθεση «Υou and I» (Σχέδια για την ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ του Δούκα Καπάνταη) της Εύας Μαραθάκη εγκαινιάζεται σήμερα, Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013, στην γκαλερί Can Christina Androulidaki.

Ραφαηλίδης: Ο ανήθικος δρόμος του πολιτισμού

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες. Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. 
'Ομως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.  Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα. Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο,σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ ' αυτόν τον κόσμο, θα 'σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο. Αλλά αν σιγουρευόσουν πως κέρδισες τον άλλο, θα αδιαφορούσες εντελώς για τούτον. Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρμάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθ* απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Παρά ταύτα, παρά δηλαδή τις θεϊκά κατοχυρωμένες ηθικές απαγορεύσεις, η ανηθικότητα δεν έλειψε ποτέ από τη Γη. Ευτυχώς, γιατί οι ηθικοί άνθρωποι εκτός από διαρκώς τρομαγμένοι εξαιτίας της ύπαρξης της κόλασης, είναι και βαθύτατα ανήθικοι στο βάθος βάθος. Διότι εξαρτούν την ηθικότητά τους από το αόρατο μαστίγιο του θεού, κι όχι από το ήθος, δηλαδή τη βαθιά και βιωματική κατανόηση της αξίας και της σημασίας του καλού εν τω κόσμω, που το πράττει κανείς χωρίς να περιμένει καμιά ανταμοιβή στον άλλο κόσμο, έτσι, γιατί είναι όντως καλός, κι όχι γιατί του είπε ο παπάς της ενορίας πως πρέπει να είναι καλός, για να πάρει το βραβείο στους ουρανούς, ως αριστεύσας μαθητής επί της Γης! Εδώ σε θέλω κάβουρα! να περπατάς στα κάρβουνα της γης και να μην καίγεσαι. Κι όχι να παριστάνεις τον καλό, ενώ δεν είσαι παρά ένα τρομοκρατημένο ανθρωπάκι, που είναι καλό θέλει δεν θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει, το μπορεί δεν το μπορεί.
Πάντως, και παρά τις ηθικές απαγορεύσεις, η κοινωνία δεν ηθικολογεί. Ηθικολσγούν μόνο τα άτομα. Για τον απλό λόγο πως η ηθική είναι μια προσωπική σχέση με το καλό και το κακό, ενώ η κοινωνία, παρόλο που αποτελείται από άτομα, δεν είναι το άθροισμα των ατόμων που τη συναποτελούν, αλλά ένα «μόρφωμα)) όπως λέμε, δηλαδή μια «οντότητα» στατιστική και συνεπώς υπερπροσωπική. Μια ομάδα ανθρώπων που αποτελείται, ας πούμε, από σένα, από μένα κι από τον Φούφουτο, ή όποιον άλλο τέλος πάντων, που δρα σαν ομάδα χωρίς να εξατομικεύει τη δράση του καθένα, αλλά αθροίζοντας τη δράση του καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, δίνει ένα «άθροισμα» συμπεριφοράς που καμιά σχέση δεν έχει με τη συμπεριφορά του καθένα χωριστά, παρότι*ο καθένας χωριστά παίρνει μέρος στον καθορισμό του αθροίσματος.
fool-gillray-prince-of-wales
θα καταλάβετε καλύτερα τη στατιστική έννοια (το μέσο όρο) του αθροίσματος αυτού, αν βρεθείτε σε μια διαδήλωση, όπου η μάζα ενεργεί και φέρεται, ηθικά ή ανήθικα, αναλώγως, σαν μια υπερπρόσωπη οντότητα (μόρφωμα). Είναι απόλυτα βέβαιο, πως μια τέτοια ομάδα ανθρώπων έχει μεγαλύτερη αίσθηση του κακού παρά του καλού. Γι αυτό, άλλωστε, φοβούνται τις ομάδες, κυρίως τις εξαιρετικά πολυάριθμες, οι εξουσιαστές. Ξέρουν τι τους περιμένει αν περιπλακούν σε μια ομάδα που ενεργεί ως μόρφωμα και όχι εξατομικευμένα. Κι η ομάδα αυτή έχει συγκροτηθεί για να υπερασπιστεί κάποια συγκεκριμένα συμφέροντά της κι όταν αυτά είναι ζωτικά δηλαδή άμεσον σχέσιν έχοντα με τη ζωή των ατόμων, μπορεί να γίνει χαμός στην πιο απόλυτη κυριολεξία. Εκείνη τη στιγμή, το καθένα χωριστά από τα άτομα της ομάδας,  στέλνει περίπατο την ηθική του, και το κακό εμφανίζεται σ ’ όλο του το καταστροφικό μεγαλείο. Η τεράστια δύναμη της μάζας, που την τρέμουν οι πάντες, έχει τη ρίζα της σ ’ αυτή την προσωρινή έστω κατάργηση της καταναγκαστικής ηθικής, που όπως είπαμε δεν πρέπει να συγχέεται με το ήθος, δηλαδή με τη βιωματική και αυθόρμητη ηθικότητα, που δεν στηρίζεται στην ποινή και την τιμωρία. Μπορούμε να μιλάμε για το ήθος μιας ομάδας ανθρώπων, που κι αυτό είναι στατιστικά καθορισμένο (κατά μέσον όρο προσδιορισμένο), ποτέ όμως για την ηθική της ομάδας. Διότι η ομάδα, όταν δρα, ξεχνά αυτομάτως τις καταναγκαστικές ηθικές απαγορεύσεις.
Κατά κάποιον τρόπο, απελευθερώνεται από την έξωθεν επιβεβλημένη ηθική, και δείχνει το πραγματικό και ουσιαστικό ήθος της - αν βέβαια αυτό υπάρχει στα άτομα που αποτελούν την ομάδα. Αν δεν υπάρχει... χαιρετίσματα στην εξουσία! Που αυτή κι αν είναι ανήθικη! (Κάθε εξουσία είναι εξ ορισμού ανήθικη. Η "καλή εξουσία" υπάρχει μόνο στον Παράδεισο).
Ο ιστορικός ρόλος της ανηθικότητας είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι της ηθικότητας. Απλή απόδειξη, οι ήρωες. Όπως ξέρουμε, έτσι ονομάζουμε συνήθως αυτούς που σκότωσαν όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς και στο τέλος σκοτώθηκαν. Και μη μου πείτε, καλά τους έκαναν αφού ήταν εχθροί, γιατί θα αποδειχτείτε φρικαλέοι χριστιανοί. 'Αλλωστε, είδατε πολλά αγάλματα ηρώων της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών Το πολύ πολύ να είδατε κανέναν ανδριάντα πολιτικού, που δόξασε την πατρίδα δια των στρατιωτών, δηλαδή δια των εντεταλμένων δολοφόνων. Σας το λέω και να το ξέρετε: Αν θέλετε να σας κάνουν άγαλμα, κάποτε, προσπαθήστε να απαλλαγείτε από τις ηθικές αναστολές. Εννοώ άγαλμα που να το στεφανώνουν στις εθνικές επετείους, κι όχι από τα άλλα, τα μονίμως αστεφάνωτα αγάλματα των ποιητών, που λειτουργούν ως άλλοθι στον κόσμο των βαρβάρων. Άλλωστε, στο σχολείο μας υποχρεώνουν να αποστηθίζουμε ημερομηνίες μαχών κυρίως, τουτέστιν ομαδικών και οργανωμένων σφαγών. Κι ύστερα μας ζητούν να γίνουμε καλοί και ηθικοί άνθρωποι. Τα κτήνη! Ενώ κάθε φορά που θα τα βρουν ζόρια, βάζουν μπροστά το μηχανισμό παραγωγής μαζικής ανηθικότητας, έναν έναν μας θέλουν ηθικούς. Τα ζώα!
Εγώ βρίζω κατά τη συνήθειά μου, όμως η ιστορία γράφει μονίμως στα παλιά της τα παπούτσια την ηθική μου αγανάκτηση. Η ιστορία δεν γράφεται από ηθικολόγους, γράφεται από ανθρώπους αποφασισμένους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν αν χρειαστεί για τα συμφέροντά τους. Που, πάρα πολύ συχνά τα βαφτίζουν ιδανικά για να μην καταλαβαίνουμε περί ποιων Ακριβώς συμφερόντων πρόκειται. Όταν π.χ. μας προτείνουν να σκοτωθούμε για την πατρίδα (τι πρόταση κι αυτή, μα τον Δία) δεν μας λένε ότι πρόκειται να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα της ιθύνουσας τάξης της πατρίδας που κάνει τον πόλεμο, γιατί έχει σοβαρούς οικονομικούς λόγους να τον κάνει
Είναι πολύ εύκολο να εφεύρει κανείς ιδανικά. Ακόμα και ο Τρωικός πόλεμος έγινε για το (αισθητικό) ιδανικό που επέβαλλαν τα μάτια της ωραίας Ελένης, κι όχι για τους θησαυρούς της Τροίας, που είχαν κάτσει σιο μάτι των Αχαιών! Κοίτα να δεις πλάκα, φίλε μου! Να σε στέλνουν να σκοτωθείς, κι αν γυρίσεις ζωντανός να μη σου δίνουν μοιράδι από τη λεία, και να σ ’ αφήνουν να βολοδέρνεις με τα ιδανικά για τα οποία, λέει, έγινε ο πόλεμος. Τουλάχιστον οι αρχαίοι Έλληνες πρότειναν αισθητικά ιδανικά στους μελλοθάνατους. Ενώ εμείς οι τενεκέδες σκοτωνόμαστε για το «βασιλιά και την πατρίδα». Και καλάγια την πατρίδα. Τσιμέντο να γίνει. Αμ, εκείνος ο βασιλιάς, πως διάολο γίνεται και γίνεται ιδανικό; Ω, τι κόσμος ηλίθιων μπαμπά Πλάτωνα!
caricature2-george-sand
Η πιο μεγάλη εφεύρεση του καπιταλισμού είναι το κολοσσιαίας σημασίας γεγονός πως παραμέρισε όλα τα άλλα ιδανικά και στη θέση τους έβαλε το χρήμα, όπως γινόταν πάντα στην ιστορία χωρίς να το ομολογούν καθαρά οι πολιτικάντηδες, και οι καθηγητές της ιστορίας που τους βοηθούν αποτελεσματικά. Κύριε, θέλεις να γίνεις πλούσιος; Σκότωσε, ρήμαξε, κλέψε, εξαπάτησε, κι όταν έρθει η ώρα σου εξομολογήσου και άντε στο καλό. Ο Άγιος Πέτρος σε περιμένει στον Παράδεισο.
Ο καπιταλισμός, λοιπόν, έκανε καταμερισμό έργου και στην ηθική. Τοποθέτησε το «κακό» σε τούτο τον κόσμο και το «καλό» στον άλλο, ώστε οι κακοί να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους σε τούτο τον κόσμο και οι καλοί να παίζουν το κομποσκοίνι τους (ίσως και κάτι άλλο) όσο οι κακοί κάνουν «καλές δουλειές». Έτσι γινόταν πάνια στην ιστορία, αλλά ο καπιταλισμός επιτέλους είπε τα πράγματα με τ ’ όνομά τους. Δηλαδή, δεν το βροντοφώναξε τ ’ όνομα. Το είπε από μέσα του για να μην τ ’ ακούσουν οι χαχόλοι και σταματήσουν να σκοτώνονται, για το βασιλιά (κοίτα να δεις πλάκα) και την πατρίδα Γι’ αυτό και πρόκοψε τόσο γρήγορα ο καπιταλισμός. Πρόκοψε, που λέτε, γιατί αναγνώρισε πως η ιστορία είναι «κακή» απ’ την ίδια τη φύση. Θέλω να πω, πως αναγνώρισε ότι η ιστορία φτιάχνεται και από τους ηθικούς και από τους ανήθικους, εναλλάξ ή κατά ζεύγος, θέλω να πω, μ ’ άλλα λόγια, πως η ιστορία δεν δίνη πεντάρα για την ηθική. Μπορεί να κλαψουρίζουν οι άνθρωποι μετά από κάθε μάχη, πάντως ο αγώνας δόθηκε και κερδήθηκε - κι αυτό έχει σημασία. Αν δοθεί χωρίς να κερδηθεί, τότε κλάψτα δικαίως. Στον καπιταλισμό μετράει μόνο η αποτελεσματικότητα, και ποτέ η ηθική. Αυτό, βέβαια, γινόταν — πάντα κι αυτό έκαναν και τα προγενέστερα του καπιταλισμού κοινωνικά συστήματα. Όμως, ο καπιταλισμός επιδίωξε την αποτελεσματικότητα παντί τρόπω — και γι’ αυτό ακριβώς πρόκοψε και μεγαλούργησε.
Σκέψου να κατακτάς την Αμερική, χωρίς, λέει, να σκοτώσεις ούτε έναν Ινδιάνο! Σκέψου να σου επιτίθονται οι φίλοι και γείτονες Τούρκοι για να σε λεηλατήσουν και συ, λέει, να τους λες: Μα, γιατί το κάνατε αυτό παιδιά! Δεν είναι ευγενικό! Μη με υποχρεώσετε να σας σκοτώσω και χάσω τον Παράδεισο στα καλά καθούμενα! Φύγετε, σας παρακαλώ, γιατί θα φωνάξω τον μπαμπά μου τον Ανδρέα. Λοιπόν, ας αφήσουμε την πλάκα κι ας το πούμε καθαρά για να το καταλάβουν και οι... εθνικόφρονες (λες;) Το ήθος μετράει και στον άνθρωπο και στις κοινωνίες. Η ηθική όμως δεν μέτρησε ποτέ και σε τίποτα. Μπορεί κάποιοι να κέρδισαν τον  Παράδεισο χάρη στην ηθική, αλλά μη μου ζητάτε περισσότερες πληροφορίες γι αυτούς, γιατί θα δυσκολευτώ να τις διασταυρώσω ως καλός και ευσυνείδητος δημοσιογράφος.
Άλλωστε, ποτέ ο διευθυντής μου δεν με έστειλε με δημοσιογραφική αποστολή στον Παράδεισο. Με έστειλε στην Κίνα, στην Κούβα, στη Λιβύη, στη Σοβ. Ένωση και αλλαχού, αλλά από Παράδεισο, τίποτα. Κανένα νέο από τον Παράδεισο.
Εδώ που τα λέμε, πάντως, και ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι εδώ στη Γη. Ο καπιταλισμός το αντιλήφθηκε πολύ καλά αυτό. Βέβαια, άφησε την ηθική να δουλεύει υπέρ του ουρανίου Παραδείσου, αλλά αυτό το έκανε μόνο και μόνο για να μην αρχίσουν να ψάχνουν όλοι τον Παράδεισο στη Γη, σε μια εποχή που τα αγαθά είναι ακόμα λιγοστά, και συνεπώς ο παράδεισος της ευημερίας δεν μας χωράει όλους.
Πάντως, για πρώτη φορά με τον καπιταλισμό, και χάρη στη σωτήρια ανηθικότητά του (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας) έγινε αντιληπτό από τον άνθρωπο πως ο Παράδεισος είναι δυνατό να υπάρξει σ ’ αυτή τη Γη. Αφού ήδη υπάρχει για πολύ περισσότερους, απ’ όσους την εποχή της φεουδαρχίας, ή της δουλοκτησίας, σημαίνει πως μπορεί να διευρυνθεί κι άλλο. Ε, ακριβώς αυτή τη διεύρυνση επιχειρεί ο σοσιαλισμός. Πατώντας σταθερά στη ματοβαμμένη ιστορία του καπιταλισμού. Που αν δεν ήταν βάρβαρος, που αν ήταν υπέρ το δέον ηθικός, ούτε λόγος για σοσιαλισμό. Γιατί το σοσιαλισμό τον προετοιμάζει ο καπιταλισμός. Ο σοσιαλισμός μπορεί να γεννηθεί με καισαρική τομή, όπως στη Ρωσία του 1917, αλλά δια παρθενογενέσεως, ποτέ των ποτών. Εμείς οι μαρξιστές δεν μυρίσαμε τον κρίνο για να κυοφορήσουμε το σοσιαλισμό. Θέλω να πω, ο σοσιαλισμός δεν φύτρωσε στα κεφάλια μας, έτσι, γιατί είμαστε οι ηθικοί και οι τίμιοι. Ο ηθικός σοσιαλισμός είναι δυνατός διότι προυπήρξε ο ανήθικος καπιταλισμός.__
0044567Βασίλης Ραφαηλίδης -Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γεννήθηκε το 1934 στα Σέρβια της Κοζάνης και πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2000. Το 1953 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και δούλεψε σαν βοηθός του Ν. Κούνδουρου και του Ρ. Μανθούλη. Το 1964-65 βρέθηκε στην Αλγερία κοντά στον Μιχάλη Ράπτη. Έγινε επαγγελματίας κινηματογραφικός κριτικός στη Δημοκρατική Αλλαγή (1965). Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα των περιοδικών Ελληνικός Κινηματογράφος (1966) και Σύγχρονος Κινηματογράφος (1968). Εργάστηκε σαν κινηματογραφικός κριτικός και ρεπόρτερ στο Βήμα (1974-1983) και στο Έθνος (1983-1998) σαν κινηματογραφικός κριτικός, σχολιογράφος και επιφυλλιδογράφος. Επιφυλλίδες ήταν και οι τελευταίες του δημοσιεύσεις στην Ελευθεροτυπία.

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Εδώ αρχίζουν όλα για τους πιλότους της Πολεμική Αεροπορίας: 361 Μοίρα

50 χρόνια ιστορίας σ΄ ένα βίντεο: 361 Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος στη Καλαμάτα.

Παρουσία του Διοικητή της Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης, Υποπτέραρχου (Ι) Χρήστου Χριστοδούλου έγινε η τελετή του εορτασμού της επετείου της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την ίδρυση της 361 Μοίρας Εκπαίδευσης Αέρος, στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος, στην Αεροπορική Βάση Καλαμάτας.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλάμβανε επιμνημόσυνη δέηση, προσκλητήριο πεσόντων, ανάγνωση Ημερήσιας Διαταγής από τον Διοικητή της Μοίρας, Αντισμήναρχο (Ι) Νικόλαο Τσιβουράκη, φωτογραφική και στατική έκθεση καθώς και αεροπορική επίδειξη από την

Ομάδα Αεροπορικών Επιδείξεων Μεμονωμένου Α/Φ Τ-6Α «Δαίδαλος».

Στην τελετή παρέστησαν ο επίτιμος Αρχηγός ΓΕΑ Πτέραρχος Γεώργιος Αυλωνίτης, ο επίτιμος Αρχηγός ΑΤΑ, Αντιπτέραρχος, Θεολόγος Συμεωνίδης, ο επίτιμος Διοικητής ΔΑΥ Αντιπτέραρχος Βασίλειος Τζιναέτης και ο επίτιμος Διοικητής ΔΑΕ Αντιπτέραρχος Κων/νος Πέτρουλας, οι διατελέσαντες Διοικητές της 361 Μοίρας, το εν ενεργεία και το εν αποστρατεία ένστολο και πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε στη Μοίρα, εκπρόσωποι των τοπικών και δημοτικών αρχών της Μεσσηνίας καθώς και μεγάλος αριθμός προσκεκλημένων, όπως αναφέρει το onalert.




Ομαδικός νους: η δύναμη της σύνθεσης

Όποιος έχει μιλήσει μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων, γνωρίζει πως υπάρχει μια ιδιαίτερη αίσθηση που συνδέεται με την εμπειρία. Σφίξιμο στο στομάχι και τον λάρυγγα είναι τα κοινότερα συμπτώματα της εμπειρίας. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της διαπροσωπικής επικοινωνίας, ο ομιλητής μπορεί να αισθανθεί την εστίαση των θεατών επάνω του ως πίεση, την ώρα της ομιλίας. Οι καλοί ομιλητές μπορούν να αντιστρέψουν αυτή την τάση χρησιμοποιώντας τη δύναμη της πειθούς ή τη δύναμη των συναισθημάτων τουςΜέσω της δύναμης του νου ή της συγκινησιακής τους κατάστασης μπορούν να εξαναγκάσουν το ακροατήριο να σκέφτεται και να αισθάνεται με τον ίδιο τρόπο που σκέπτονται και αισθάνονται οι ίδιοι, μεταφέροντας με επιτυχία το μήνυμά τους. 

Σε αθλητικά γεγονότα ο θεατής αισθάνεται τη βιασύνη, τη συγκίνηση και μερικές φορές την απογοήτευση του πλήθους. 
Σε μια θρησκευτική συγκέντρωση, πολλοί άνθρωποι προσευχόμενοι είναι γνωστό πως μπορούν να θεραπεύουν ασθενείς. Αρκετοί επίσης βιώνουν μια συλλογική, πνευματική έκσταση. 

Οι ομάδες διαλογισμού χρησιμοποιούν πάντα το γεγονός ότιόταν διαλογίζονται πολλοί άνθρωποι μαζί, τα θετικά αποτελέσματα πολλαπλασιάζονται. Ο υπερβατικός διαλογισμός, για παράδειγμα, στατιστικά και επανειλημμένα έχει αποτέλεσμα όταν χρησιμοποιείται ομαδικά, ως μέσο κατευνασμού της έντασης και τους βίαιου εγκλήματος που τη συνοδεύει σε μια περιοχή. 



Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ως κοινός παράγων ένας φυσικός νόμος υπεύθυνος για τούτη την κοινή ψυχική εμπειρία μας. Αυτός ο νόμος είναι γνωστός ως αρχή του ομαδικού νου.

Συνοπτικά, η αρχή του ομαδικού νου έχει ως εξής: η νοητική δύναμη που προκύπτει από τον συνδυασμό ομαδικά εστιασμένων ατόμων, είναι γεωμετρικά μεγαλύτερη από το σύνολο των ατομικών νοητικών λειτουργιών

Με άλλα λόγια, νόες που εστιάζονται από κοινού σε κάποιο θέμα, παράγουν μια αμοιβαία δύναμη που είναι όχι μόνον προσθετικά αυξημένη, αλλά πολύ ισχυρότερη από τη δύναμη οποιουδήποτε ατόμου ή άλλης ασυντόνιστης ομάδας ατόμων. Από τη φύση αντλούμε συγκεκριμένα παραδείγματα ομαδικού νου στα κοινωνικά έντομα, ιδιαίτερα στο μυρμήγκι, τον τερμίτη και τη μέλισσα. Το άτομο έντομο είναι αδύναμο από μόνο του, αλλά μια αποικία μυρμηγκιών μπορεί για παράδειγμα να χτίσει ζωντανές γέφυρες, να κυνηγήσει θηράματα 1000 φορές μεγαλύτερα από το μέγεθός της, και να σκάψει αχανή υπόγεια τούνελ ή μεγάλους γήλοφους. Το ίδιο ισχύει για τα σμήνη πτηνών και τις αγέλες σκύλων ή λύκων. Οι ομάδες πιθήκων με τη σειρά τους αντιμετωπίζουν πολύ καλύτερα ζητήματα επιβίωσης μέσω της ομαδικής τους αντίληψης, που υπερβαίνει την απλή ατομική αντίληψη.



Η πρακτική του "brainstorming" είναι αποτελεσματική όχι μόνο εξαιτίας των δυναμικοποιημένων ψυχολογικών διαδικασιών. Στο "brainstorming" η οποιαδήποτε διανοητική εστίαση σε μια κοινή ιδέα, δημιουργεί ένα εστιακό σημείο συγχώνευσης της συνείδησης των συμμετεχόντων, (σε διαφορετικούς βαθμούς). Αυτό το εστιακό σημείο-χωνευτήρι ενισχύει ή επεκτείνει το βαθμό συνειδητότητας του ατόμου και βελτιώνει το επίπεδο της νοημοσύνης του έτσι ώστε να είναι δυνατόν να ολοκληρωθούν μεγαλύτεροι και απαιτητικότεροι σχεδιασμοί. Τούτο το γεγονός έχει την ιδιαίτερη σημασία του και ο συνειδητός εσωτεριστής αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα την υπόθεση ομαδικός νους και βέβαια εκείνες τις όψεις του που συνήθως παραβλέπουν όσοι έχουν καθαρά ψυχολογικούς προσανατολισμούς.

Τα φαινόμενα του ομαδικού νου συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας, αν και λίγοι άνθρωποι τα παρατηρούν σπανίως. Οι περισσότεροι από εμάς ασχολούμαστε με τις καθημερινές υποθέσεις μας με ένα τρόπο αιτιατής συνάφειας, δίχως να δίνουμε προσοχή στα εσωτερικά συναισθήματα και τη διαίσθησή μας. Δεν συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι όλες οι σκέψεις που περνούν από τον νου μας δικές μας, ούτε καν τα συναισθήματα ή οι προθέσεις. 

Είναι γεγονός πως συμβαίνουν φαινόμενα ομαδικού νου οποτεδήποτε δύο ή περισσότερα άτομα εστιάζονται σε έναν κοινό στόχο, ή ακόμα και όταν έχουν παρόμοιες σκέψεις ακόμα και αν χωρίζονται από μεγάλες φυσικές αποστάσεις. Η συνείδηση που κατέχουμε είναι μια πολύ ρευστή και διαπερατή ουσία. Ρέει από άτομο σε άτομο με αυτοματικό τρόπο και ειδικά οι συνειδητοί χρήστες αυτής της ουσίας-άτομο μπορούν να την εξαναγκάσουν να στραφεί σε συγκεκριμένους στόχους και να παράγει συγκεκριμένα αποτελέσματα σύμφωνα με τη θέλησή τους. 


Όλοι μπορούν και αισθάνονται την ενέργεια, τη συγκίνηση και την πρόθεση που προέρχεται από άλλους σε καθημερινή βάση. Ξέρουμε πότε παράγει κάποιος φιλική "δόνηση" ή αν διακατέχεται από εχθρική πρόθεση, ακόμη και αν απουσιάζουν οι φυσικές χειρονομίες ή οι λέξεις. Όλοι μας είμαστε ψυχικά ευαίσθητοι σε ένα ορισμένο βαθμό, και όταν εξευγενίζεται αυτή η ευαισθησία μέσω του διαλογισμού, γίνεται προφανές ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι πολύ συχνά φαινόμενα ομαδικού και όχι ατομικού νου. Παραδείγματα συντονισμένης σκέψης έχουμε όταν τελειώνουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι την πρόταση που ξεκινήσαμε ή αντίστροφα. Στη διάρκεια μιας συζήτησης, πολλοί άνθρωποι έχουν συγχρόνως την ίδια ιδέα, χωρίς καν να έχει τεθεί κάποιο κοινό θέμα.

Συνεπώς, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι η οποιαδήποτε κίνησή μας μέσα στον κόσμο των ανθρώπων περιλαμβάνει μια βαθιά αμοιβαιότητα σε ό,τι αφορά στην πρόθεση, το συναίσθημα και τη σκέψη. Βιώνουμε τα συναισθήματα άλλων και υποθέτουμε συνήθως ότι εμείς τα δημιουργήσαμε, όταν στην πραγματικότητα παράγονται αμοιβαία ή είναι προϊόν ήδη διαμορφωμένων σκεπτομορφών. 

Με τον διαλογισμό μαθαίνουμε ακριβώς πόσο βαθιά εισδύουν στην ύπαρξη μας οι ψυχικές διαθέσεις και οι σκέψεις άλλων, σε κάθε επίπεδο. Πρόκειται για έναν αντίκτυπο που γίνεται αισθητός ακόμη και στο σώμα. Στην πραγματικότητα, κάθε συναίσθημα που γεννιέται παράγει επιδράσεις αντήχησης σε ό,τι βρίσκεται στο περιβάλλον μας. Όταν αισθανόμαστε ευτυχείς ή θλιμμένοι, η εσωτερική μας κατάσταση ακτινοβολεί αυτόματα προς τα έξω, σαν τους κυματισμούς που παράγει μια πέτρα όταν τη ρίξουμε στα ήρεμα νερά μιας λίμνης.

Συνεπώς το σώμα και ο νους των ανθρώπων εκπέμπει πληροφορίες και ενέργεια, με τον ίδιο τρόπο που μεταδίδονται τα ραδιοκύματα. Προκειμένου να ζήσουμε καλά σε αυτή την ούτως ή άλλως περίπλοκη σύγχρονη εποχή, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε με σχετική ακρίβεια τα ψυχικά ρεύματα που εκπέμπουμε και λαμβάνουμε. Το ανθρώπινο σώμα, και στην πραγματικότητα όλες οι κυτταρικές δομές, λειτουργούν ως πομποδέκτες πληροφοριών προς και από το περιβάλλον. Επομένως το Διαδίκτυο δεν είναι ο μόνος "Παγκόσμιος Ιστός" με τον οποίο αλληλοσυνδέεται ο κόσμος μας. Περιβαλλόμαστε από έναν ηλεκτρομαγνητικό ωκεανό μέσα στον οποίο ο καθένας μας οφείλει να μάθει (ψυχικά), να κολυμπά, ή να πνιγεί στην οργισμένη θύελλα χαοτικών νοητικών καταστάσεων, αναμφίβολα παγκόσμιο σύμπτωμα της σύγχρονης εποχής.


Ψυχικές εκπομπές
Είναι κοινή γνώση το γεγονός ότι τα συναισθήματα ταξιδεύουν από άτομο σε άτομο, ακριβώς όπως είναι αυτονόητο ότι οι προθέσεις μας ασκούν άμεσες επιδράσεις σε εκείνους που βρίσκονται κοντά μας. Δεν έχει σημασία αν αναφερόμαστε ή όχι σε αυτά τα φαινόμενα ως "ψυχικά". Η σημαντική αλήθεια είναι ότι οι διαπροσωπικές επιρροές είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. 

Η ψυχική ευαισθησία δεν είναι η ιδιότητα κάποιου εξαιρετικά προικισμένου ατόμου. Όλοι στην πραγματικότητα κατέχουν κάποιο βαθμό ψυχικής ευαισθησίας με την οποία γεννήθηκαν και την οποία δεν μπορούν να καταστείλουν αληθινά, ανεξάρτητα από τις δογματικές δομές που υιοθετούνται στην πορεία της ενηλικίωσης. 

Ο βαθμός της ψυχικής ευαισθησίας και δύναμης ποικίλλει από άτομο σε άτομο –από ημέρα σε ημέρα στην πραγματικότητα- εξαιτίας αρκετών παραγόντων. Υλιστικές ή άλλες σχετικές δομές, ενεργούν περιοριστικά εμποδίζοντας τις ψυχικές δυνατότητές μας σε κάποιο μεταβλητό βαθμό. Αυτή η επίδραση μπορεί να αντισταθμιστεί μέσω μιας ειλικρινούς αξιολόγησης της καθημερινής μας εμπειρίας και του διαλογισμού. Η ψυχική δύναμη επηρεάζεται επίσης από συναισθηματικές καταστάσεις και τη διανοητική δύναμη της θέλησης. Όσο πιο έντονα αισθανόμαστε ή σκεφτόμαστε κάτι, τόσο ισχυρότερη γίνεται η «εκπομπή» του εσωτερικού μας περιεχομένου. Τούτος ο φυσικός νόμος μπορεί να συγκριθεί με έναν ραδιοπύργο που αυξάνει την ισχύ μετάδοσής του, χρησιμοποιώντας περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια και σταθερή συχνότητα εκπομπής. Στην περίπτωση του ανθρώπινου σώματος/νου, η ηλεκτρική ενέργεια είναι γνωστή ως "τσι", (αρχικά κινεζικός όρος, γνωστός επίσης ως "κι" στην Ιαπωνία, "πράνα" στην Ινδία και "οργόνη" στη Δύση) ή ζωική ενέργεια, η ένταση εκπομπής της οποίας αυξάνεται κατά τη διάρκεια περιόδων ισχυρής συγκίνησης και διανοητικής εστίασης.

Όταν μελετάμε τις παραδόσεις των γηγενών λαών του κόσμου ή την ανατολική φιλοσοφία, ερχόμαστε σε επαφή με τοεπαναλαμβανόμενο μοτίβο "όλοι είμαστε συνδεδεμένοι" ή με την έννοια "ιστός της ζωής". 

Εκτός από το γεγονός ότι η ζωή στο σύνολό της παρουσιάζει μια ισχυρή χημική σχέση, σε ένα λεπτό, ψυχικό επίπεδο, όλοι βιώνουμε μια σταθερή διανοητική και ψυχική ένωση. Σε όλες τις στιγμές, στη δουλειά, το παιχνίδι, τη συζήτηση, τον έρωτα, τη διαφωνία, τη συμφωνία, τον ύπνο κ.ά. αυτή η σύνδεση παραμένει ανοικτή και στην πραγματικότητα δε διακόπτεται ποτέ. Αυτός ο νόμος της φυσικής, όπως συμβαίνει και με όλους τους άλλους, είναι σταθερός και αμετάβλητος. Όπως συμβαίνει με τη διάδοση ραδιοκυμάτων, η ανθρώπινη ψυχική αλληλεπίδραση λειτουργεί μέσω τέτοιων αρχών όπως είναι η δύναμη συχνότητας, αντήχησης, και ραδιοφωνικής μετάδοσης. Όταν διάφοροι πομποί μεταδίδουν ραδιοφωνικά ταυτόχρονα στην ίδια συχνότητα και θέση, η εμβέλειά τους επεκτείνεται γεωμετρικά. Η ίδια αρχή ισχύει για ομάδες ανθρώπων που στρέφονται διανοητικά στον ίδιο στόχο. 
Ο εσωτεριστής παρατηρεί τα παραδείγματα αυτού του γεγονότος σε συγκεντρώσεις μεγάλου πλήθους ανθρώπων για διαφορετικούς σκοπούς. Οποιοσδήποτε έχει παρευρεθεί σε συναυλία μουσικής, σε κάποιο αθλητικό γεγονός ή πνευματική συγκέντρωση, γνωρίζει πως υπάρχουν ισχυρότερα συναισθήματα, που συνδέονται με τον αυξημένο αριθμό παρευρισκόμενων. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια αυξημένη εκπεμπόμενη ψυχική δύναμη που συνδέεται με το φαινόμενο του ομαδικού νου. Αυτή η δύναμη προσλαμβάνεται εύκολα από το σώμα υπό τη μορφή κυμάτων και σωματιδίων τσι και τη βιώνουμε ως συγκίνηση, (ή ως λέξεις και εικόνες στο νου). Επιστημονικά μιλώντας, η συγκίνηση είναι απλά τσι που αντηχεί σε μια δεδομένη συχνότητα στο σώμα. Ο θυμός έχει μια συχνότητα, η ευτυχία κάποια άλλη, όπως επίσης η κατάθλιψη, ο φόβος, η αγάπη και όλα τα ενδιάμεσες πιθανές συναισθηματικές εκδηλώσεις.


Ψυχικός παράγοντας και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις
Όταν λαμβάνουμε υπόψη στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις τον ψυχικό παράγοντα, προκύπτει μια σαφέστερη εικόνα του όρου ανθρώπινη μονάδα. Η δράση της κοινότητας και της ομάδας, των πολιτιστικών και ακόμη και των παγκόσμιων γεγονότων γίνονται πιο κατανοητή. Το ίδιο συμβαίνει και με τις λύσεις που απαιτούνται για τα προβλήματα που βιώνονται σε όλα τα επίπεδα της ζωής. 

Η ψυχική αντήχηση, όπως επίσης και οι διασυνδέσεις του ομαδικού νου, παρέχουν χρήσιμες ερμηνείες για πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές που δεν μπορούν ειδάλλως να ερμηνευθούν επαρκώς. Οι ψυχολογικές ή πολιτισμικές θεωρίες που σχεδιάστηκαν για την κατανόηση των παγκόσμιων γεγονότων, αποδείχθηκαν στις περισσότερες των περιπτώσεων ακατάλληλες, και απλά δεν μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις που επιδιώκουμε, χωρίς την ύπαρξη μιας εξίσου περιεκτικής εσωτερικής ερμηνείας. 
Κατά τη διάρκεια ταραχών, σε ένα λυντσάρισμα για παράδειγμα, τα άτομο ωθείται σε πράξεις που αργότερα δυσπιστεί ότι έπραξε. Τέτοια άτομα είναι θύματα των αρνητικών φαινομένων του ομαδικού νου. 

Επίσης, κερδήθηκαν μάχες όχι από τους ανώτερους αριθμητικά στρατούς ή την τεχνολογία, αλλά από κάτι που ονομάζουμε καλύτερο "ηθικό", ή ομαδική αποφασιστικότητα. 

Ορισμένες οργανώσεις επιβιώνουν συχνά παρά τις υπάρχουσες συντριπτικές αντιθέσεις, απλά επειδή ηαμοιβαία ενδυνάμωση που παρέχουν η μια στην άλλη, στηρίζουν την κοινή προσπάθεια. 

Ο θυμός καθίσταται μεταδοτικός, μεταβιβαζόμενος από το ένα άτομο στο άλλο με ένα συνεχή βρόχο ανατροφοδότησης ή η αγάπη αυξάνεται και πλημμυρίζει τις τάξεις ενός ανυποψίαστου συνόλου των πολιτών

Ο ψυχικός βρόχος της δύναμης του ομαδικού νου μέσω της ανατροφοδότησης ενισχύεται γεωμετρικά. Το ίδιο ισχύει φυσικά για οποιαδήποτε μορφή συγκίνησης ή πρόθεσης. Αρχικά καθιερώνεται η αμοιβαία αντήχηση του συναισθήματος και κατόπιν διαμορφώνεται ο ομαδικός νους, η του οποίου διάρκεια εξαρτάται από τη συναισθηματική ένταση, τη διανοητική εστίαση και τις κοινές πεποιθήσεις των ατόμων που συνθέτουν την ομάδα. Όταν τα άτομα εγκαταλείπουν τον ομαδικό νου και ακολουθούν χωριστούς δρόμους, ο ομαδικός νους χάνει βαθμιαία τη δύναμη του, σαν τη χιονοστιβάδα που χάνει την ορμή της, όταν διασπαστεί σε επιμέρους μικρότερα ρεύματα.

Σε οποιαδήποτε συζήτηση για τα φαινόμενα του ομαδικού νου, είναι αδύνατο να μην εισάγει κανείς το θέμα τηςψυχικής επίδρασης καθώς και τις αρχές των φυσικών νόμων, όπως η αντήχηση ή η δόνηση, (αίσθημα/συχνότητα) που την καθιστούν δυνατή. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν είναι δυνατό να γίνουν κατανοητά πλήρως τα ψυχικά αποτελέσματα, χωρίς μια ελάχιστη γνώση της ενέργειας ή τσι, στην οποία είναι βασισμένα. 
Η αληθής απόκρυφη γνώση βασίζεται σε πολλά επιστημονικά περιεχόμενα που αναμειγνύονται περίπλοκα. Καθώς εξετάζουμε την έννοια, το πεδίο και τις επιπτώσεις των φαινομένων του ομαδικού νου, είναι αδύνατον να μην εντοπίσουμε την ανάγκη ελάχιστης γνώσης γύρω από βασικά εσωτερικά ζητήματα και νόμους. Είναι απαραίτητο για παράδειγμα να δοθεί ένας σαφής ορισμός για το είναι το "απόκρυφο" και να κατανοηθεί ως επιστήμη, ως εφηρμοσμένη επιστήμη της συνείδησης. Ορισμένοι μάλιστα προτιμούν τον όρο εφηρμοσμένη φυσική της συνείδησης, χωρίς να υπερβαίνουν το εννοιολογικό πλαίσιο του εσωτερισμού. Συνείδηση όλοι κατέχουμε. Όταν ενδιαφερόμαστε και μαθαίνουμε τους διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας της (και πώς αυτοί οι τρόποι μπορούν να κυριαρχηθούν) όπως στην περίπτωση των ψυχικών αποτελεσμάτων και της αλληλεπίδρασης ατόμου και ομαδικού νου, τότε αναπόφευκτα γινόμαστε εσωτεριστές.


Οι ιδιότητες της μαζικής συνείδησης και της σχέσης τους με την πρόθεση
Ο ηλεκτρομαγνητικός ωκεανός της συνείδησης, των υποατομικών κυμάτων και τα σωματιδίων στα οποία ενοικούμε, είναι η ελλοχεύουσα πραγματικότητα πίσω από την καθημερινή μας εμπειρία. Για να χρησιμοποιήσουμε μια αναλογία, η συνείδηση μπορεί να περιγραφεί ως ηλεκτρικός φανός. Η συνείδηση αποτελείται από τρία στοιχεία: ενέργεια, συνειδητοποίηση και πρόθεση. Η συνειδητοποίηση μοιάζει με έναν φανό μέσα στη νύχτα. Όπου στρέφουμε την προσοχή μας ο τόπος, δηλαδή το νόημα, φωτίζεται και αποκαλύπτεται το περιεχόμενο. Η ενέργειά μας είναι το ίδιο το φως, και αυτό που στρέφει τον φανό είναι η πρόθεσή μας.
Ο ομαδικός νους είναι ανάλογος με τη συγκέντρωση κυττάρων που συνθέτουν το σώμα. Κάθε κύτταρο διαθέτει την ατομική του συνείδηση (πρόθεση, συνειδητοποίηση και ενέργεια), εξειδικευμένη ως προς τη λειτουργία της για τον οργανισμό στον οποίο συμμετέχει ως μέλος. Οι πολυκύτταροι οργανισμοί διαθέτουν περισσότερες ικανότητες και δυνατότητες από τους απλούς κυτταρικούς οργανισμούς, για τον απλό λόγο ότι διαθέτουν έμφυτες ικανότητες για συνεργασία και ειδίκευση. Μια ομάδα ατόμων δεν είναι ουσιαστικά διαφορετική, δεδομένου ότι κάθε πρόσωπο συμβάλλει στην ουσία της εστίασής της, (συνειδητοποίηση), (πρόθεση) και στη συλλογική προσπάθεια της ομάδας (ενέργεια). Για αυτόν τον λόγο οι συγκροτημένες ομάδες είναι πολύ ισχυρότερες ως προς τις δυνατότητές τους, από μια απλή συνάθροιση ατόμων. Ο ομαδικός νους της πρώτης είναι γεωμετρικά ισχυρότερος από έναν ισοδύναμο αριθμό ατόμων που δεν ευθυγραμμίζονται σε κάποιον κοινό σκοπό.

Τα πλεονεκτήματα της συνεργατικής δράσης έχουν να κάνουν με εκείνη την αρχή του φυσικού νόμου που είναι γνωστή ως ειδίκευση. Όταν τα μέλη μιας ομάδας ειδικεύονται ως προς τις λειτουργίες τους, η κατανομή του "έργου" στην ολοκλήρωση οποιουδήποτε στόχου γίνεται αποδοτικότερη. Ο λόγος είναι απλός. Όταν μια ομάδα αποτελείται από τα ειδικευμένα άτομα, όλα ελευθερώνονται για να εκτελέσουν τα εξειδικευμένα καθήκοντά τους, χωρίς να αποσπάται η προσοχή τους από άλλες ανάγκες.

Μη συνεργαζόμενα άτομα που ενεργούν ατομικά, αναγκάζονται να τα κάνουν όλα στη ζωή τους, μην έχοντας τη δυνατότητα να εξειδικευτούν. Στρέφονται σε όλους τους στόχους της ζωής ταυτόχρονα κάθε ημέρα, γεγονός που τους καθιστά σχετικά ανεπαρκείς στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής. Αντίθετα, σε ένα φυλετικό χωριό, για παράδειγμα, τα συγκεκριμένα καθήκοντα πραγματοποιούνται από ορισμένα μέλη για το κοινό καλό του συνόλου. Ορισμένοι ασχολούνται με την τροφοσυλλογή ή την καλλιέργεια, άλλοι με την προετοιμασία της φυλής, με την ένδυση, την οικοδόμηση, την οργάνωση και διεξαγωγή πνευματικών γεγονότων. Το άτομο οφείλει να κάνει όλα αυτά τα πράγματα για να μείνει υγιές, γεγονός που του προσδίδει συγκριτικά τεράστιο φορτίο μόχθου.

Η μοναχικότητα είναι σπατάλη ενέργειας και αποσπά την προσοχή της συνείδησης σε πολλές διαφορετικές κατηγορίες καθημερινών στόχων. Τα συνεργαζόμενα άτομα γίνονται τα όργανα ενός μεγαλύτερου σώματος. Η συνεργασία παρέχει περισσότερα πλεονεκτήματα από την μεμονωμένη προσπάθεια για αυτόν τον λόγο, επειδή το φορτίο των ουσιαστικών στόχων διαιρείται, με το καλό του συνόλου να είναι η πρώτη προτεραιότητα. 

Με μια τέτοια ρύθμιση κάθε άτομο ωφελείται ιδιαίτερα και ενισχύεται από την ομάδα. Τελικά, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την ίδια τη φύση, αυτή είναι η πρόθεση και η μέθοδος που οφείλουμε να υιοθετήσουμε σε κοινωνική, πλανητική βάση.

Ουσιαστικά μοιάζουμε με κύτταρα στο σώμα του παγκόσμιου νου. Όταν ενωνόμαστε ως ομάδες με συγκεκριμένη πρόθεση, διαμορφώνουμε αυτό που αναλογεί στους ιστούς, τους μυς και τα όργανα του πλανητικού σώματος. Αυτή τη στιγμή, καταγράφοντας τα παγκόσμια γεγονότα, φαίνεται πως υπάρχει μια ιδιαίτερη ανάγκη για ομάδες, (όργανα) ατόμων που ειδικεύονται σε εκείνη την πτυχή της συνείδησης που είναι γνωστή ως διαύγεια. Με άλλα λόγια, υπάρχει μεγάλη ανάγκη στον κόσμο κάποια από τα μέλη του, να αναλάβουν τούτη τη λειτουργία των "ανώτερων εγκεφαλικών κέντρων" του παγκόσμιου νου στο οποίο ανήκουμε. 
Το είδος μας χρειάζεται ένα εξειδικευμένο όργανο ή έναν "εγκέφαλο", που θα είναι σε θέση να καθοδηγήσει ψυχικά το υπόλοιπο του σώματος της ανθρωπότητας προς το μέλλον, σε μια διαρκή, αληθινή πνευματική προόδου και εξέλιξη.

Βέβαια, η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται επίσης από μια πλανητική "καρδιά", που διαμορφώνεται από εκείνα τα άτομα ή τις ομάδες που ακτινοβολούν την αγάπη. Η αμοιβαία αγάπη μας μπορεί να είναι τόσο ισχυρή που τα παραγόμενα αποτελέσματά της να υπερβαίνουν και την ισχυρότερη φαντασία. 

Και οι δύο τύποι ψυχικής ειδίκευσης μέσω της καρδιάς και μέσω του εγκεφάλου είναι δυνατόν να μεταλλάξουν τα νοητικά πεδία και την πρόθεση του υπολοίπου της ανθρωπότητας. Τότε το σώμα –δηλαδή το είδος μας θα κινηθεί εναρμονισμένα σε έναν ψυχικό επίπεδο. 

Η πρόθεση της παγκόσμιας συνεργασίας μέσω της πνευματικής πρόθεσης, θα είναι προφανής σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, ως διαρκής πραγματικότητα.

Η αρχή του φυσικού νόμου του ομαδικού νου έχει ως εξής: "η προκύπτουσα δύναμη από το συνδυασμό ατομικών διανοιών είναι γεωμετρικά ισχυρότερη από το άθροισμα των μερών της". Με άλλα λόγια, διάνοιες που στρέφονται προς ένα κοινό θέμα, δημιουργούν μια αμοιβαία δύναμη που είναι όχι μόνο αθροιστική, αλλά πολύ ισχυρότερη από οποιαδήποτε άτομο ή ομάδα ατόμων. 

Η ανάγκη μας, ως είδος και ως άτομα, είναι να αναγνωρίσουμε ότι οι λειτουργίες της κοινωνίας μας έχουν την ομάδα ως αρχή. Κάθε ζευγάρι οικογένεια, γειτονιά, κοινότητα, περιοχή, πόλη, επιχείρηση, αθλητικό γεγονός, έθνος, μουσικό σχήμα, ομάδα διαλογισμού και η συνεύρεση δύο ή περισσότερων ατόμων που στοχεύουν στο ίδιο πράγμα, παράγει φαινόμενα ομαδικού νου σε σημαντικό βαθμό.

Δεδομένης της υπερίσχυσης και της επιρροής του ομαδικού νου, οφείλουμε να κάνουμε την καλύτερη δυνατή χρήση της αγάπης και της απαιτούμενης διαύγειας, πολλαπλασιάζοντας τα αποτελέσματά της, εάν θέλουμε ρεαλιστικά να επιβιώσουμε τη νέα χιλιετία. Οφείλουμε να ενωθούμε ως ομάδες πνευματικών ανθρώπων, που υιοθετούν την πρόθεση του αμοιβαίου καλού, τη συνειδητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητάς μας, και την κατεύθυνση της εσωτερικής ενέργειας χάριν της οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου. 

Ομάδες διαλογισμού μπορούν να ειδικευτούν στοχεύοντας στο καλό και τη βελτίωση του τοπικού ομαδικού νου, (τον οποίο βέβαια διαμορφώνουν στη διάρκεια του διαλογισμού). Δύο ή περισσότερα άτομα πνευματικά προσανατολισμένα μπορούν να συναντώνται και να διαλογίζονται πρώτα.
Το ρεύμα που δημιουργούν είναι δυνατόν να ωθήσει και τους άλλους συμμετέχοντες, που θα στείλουν στη συνέχεια την αγάπη και τη διαύγειά τους σε κάθε άτομο. Τότε παράγεται ένα ψυχικό "πεδίο", που περιβάλλει την ομάδα ως συλλογική αύρα. Αυτή η αύρα συνίσταται κυρίως από αγάπη και διαύγεια, ως αποτέλεσμα της προβαλλόμενης πρόθεσης κάθε διαλογιζόμενου. Σε μια κρίσιμη στιγμή η ομάδα θα διαμορφωθεί ως μια μοναδική, συνειδητή οντότητα, η όποια είναι σε θέση να εστιάζει την ταυτόχρονη δράση αρκετών διαλογιζόμενων διανοιών. Τούτη η στιγμή που ξεπερνιέται η κρίσιμη μάζα, είναι γνωστή ως "εκδήλωση ομάδας". 

Οι ομάδες οφείλουν να χρησιμοποιήσουν την πρόθεση "της εξέλιξης του κόσμου" μέσω της αγάπης, των ανώτερων συναισθημάτων και της διαύγειας. Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να αυξηθεί η συλλογική πρόθεση του Παγκόσμιου Νου μέσω των προθέσεων των επιμέρους ομάδων σε όλον τον κόσμο. Πρέπει να στοχεύουμε προς έναν τύπο κρίσιμης μάζας μετασχηματισμού, με τον οποίο μπορούμε να μετατοπίσουμε σε υψηλότερα επίπεδα τις διάνοιες, τα συναισθήματα και τις προθέσεις της ανθρωπότητας. 

Το σώμα της ανθρωπότητας θα συντονιστεί και θα μετασχηματιστεί από εκείνους που είναι πρόθυμοι να ειδικευτούν μέσα σε αυτό το σώμα, "για να εκτελούν τέτοιες λειτουργίες" όπως η παραγωγή της αγάπης και της διαύγειας ή καθαρότητας για όλη την ανθρωπότητα. Όποτε περνά από το νου μας, μπορούμε να στέλνουμε την αγάπη και τη διαύγεια στον κόσμο. Στην πραγματικότητα σε αυτή τη δεδομένη στιγμή που διαβάζετε το άρθρο, μέσα στο νου σας στέλνετε αγάπη και καθαρότητα στον κόσμο. Μην προσπαθήσετε να υπεραναλύσετε το πώς και το γιατί. Οι μηχανισμοί λειτουργούν πάντα, ακόμα και ανεξάρτητα από τη δική μας κατανόηση. Εφόσον πιστεύετε στη μεταβίβαση της σκέψης, μπορείτε απλά να έχετε εμπιστοσύνη ότι η σκέψη σας θα σταλεί, και στη συνέχεια θα τη λάβετε από άλλους, όσους τουλάχιστον ενεργοποιούνται συνειδητά στον Παγκόσμιο Νου.
Η πρόθεση που κατέχουμε σε ένα προσωπικό επίπεδο, είναι η δημιουργική πηγή από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε οτιδήποτε συγκεκριμένο. Μπορούμε κυριολεκτικά να στοχεύσουμε προς οποιαδήποτε επιθυμητή εσωτερική ποιότητα στη ζωή μας σύμφωνα με αυτή την αρχή. Με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να στοχεύσουμε σε οποιαδήποτε εξωτερική αλλαγή, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Ως αποτέλεσμα της μετατόπισης στην προσωπική πρόθεση, υφίσταται και μια αντίστοιχη μετατόπιση γίνεται στους τομείς που μας περιβάλλουν και διαπερνούν. Ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη πρόθεση που υιοθετείται, η αρχή παραμένει ουσιαστικά η ίδια. 

Υπάρχει εντούτοις ένας σημαντικός όρος σε αυτό το γεγονός. Το σύμπαν γενικά, ήδη έχει καθιερώσει τις προθέσεις, τον συνολικό τόνο μέσα στον οποίο λειτουργεί κάθε μεμονωμένη πρόθεση. Αυτές οι Συμπαντικές προθέσεις ονομάζονται επίσης στα διάφορα θρησκευτικά δόγματα ως, "Θέληση του Θεού". Η επιστήμη προσπαθεί να περιγράφει αυτές τις "Συμπαντικές Προθέσεις" από την άποψη των "φυσικών νόμων", γιατί πραγματικά πρόκειται για μια προσέγγιση ανάλυσης των λεπτομερειών της Συμπαντικής Πρόθεσης. 

Η συνείδηση που κατέχουμε κυβερνάται από φυσικούς νόμους, όμοιους με αυτούς που περιγράφονται από τη φυσική των ενοποιημένων πεδίων. Επομένως οφείλουμε να παρατηρούμε συνειδητά αυτούς τους νόμους, ώστε να ενεργούμε με μέγιστη αποτελεσματικότητα. Η πρόθεση που ωφελεί τον πλανήτη μας συνολικά, είναι επομένως το σοφότερο σχέδιο δράσης που μπορούμε να αναλάβουμε ως ανθρωπότητα. 

Από αυτή την άποψη, λοιπόν, η συνειδητοποίηση της λειτουργίας του ομαδικού νου –όπως και η συνειδητοποίηση της λειτουργίας της ομαδικής καρδιάς- είναι το κλειδί για μια συνειδητή συνεργασία των ανθρώπων πάνω στο πρόσωπο της γης. Ο βαθμός της συνεργασίας που μπορεί να επιτύχει η ανθρωπότητα με τον εαυτό της καταρχήν και τα άλλα βασίλεια είναι η ένδειξη για το τι δρόμο θα ακολουθήσει στην εξελικτική της πορεία. Η τελική σύνθεση σε ένα βαθμό είναι αναπόφευκτη, γιατί αυτός είναι ο στόχος της εξέλιξης. Το ζήτημα είναι πόσο αρμονικά μπορεί να συνεργαστεί η ανθρωπότητα προς μια τέτοια κατεύθυνση.


Κ.Π.


Πηγή: www.e-zine.gr
thesecretrealtruth

Επιστολές με παραλήπτη την Αγάπη





Ένα χαρτάκι τόσο δα.
Ένα άψυχο χαρτάκι.
Και όμως πόσα συναισθήματα
βαστά.
Τα δικά μου και τα δικά σου αγαπημένε μου.
Σε μια μονάχα λέξη .
Σε ένα σ’αγαπώ 
που έγραψε η καρδιά…
Ω! Να  μπορούσαν οι άνθρωποι νακαταλάβουν την σημασία της λέξης Αγαπώ,
πόσο όμορφος θα ταν ο κόσμος μας θαρρώ…
Μα μείναμε στους τύπους και στα πολύσύνθετα…
Απορρίψαμε τα απλά ,
που είναι λόγια της καρδιάς, 
σε μια αστραπή κρυμμένη ηευτυχία μας…
Στην βροντή της σιωπής ένα λούλουδο αμάραντο ανθεί…
Γλυκέ μου πόσο τρυφερή η Αγάπη μας…
Σαν παραμύθι η σχέση μας…
Κάποιες στιγμές νομίζω, πως ζω σε ένα όνειρο και δεν θέλω να ξυπνήσω…
Είσαι μια φωτεινή ηλιαχτίδα, που φωτίζεις τη μοναχικότητά μου…
Αγεράκι καλοκαιρινό ,το άγγιγμά σου…
Πανσέληνος,που φωτίζεις τις άναστρες νύχτες μου…
Ειρήνη στις σκέψεις μου,πληρότητα στην καρδιά μου…
Μπαλόνια πολύχρωμα στον ουρανό  τηςέμπνευσής μου…
Είσαι η γαζία στο παραθύρι μου,
 θυμαρίσιο μέλι το φιλί σου,
καταφύγιο η αγκαλιά σου…
Πρίγκηπα της καρδιάς μου,
 πάντα θα σ’αγαπώ,
γιατί είσαι ο μοναδικός έρωτάς μου,
το δεύτερο μισό μου,
ο άλλος μου εαυτός,
σκέφτεσαι,
δρας,
αισθάνεσαι,
αγγίζεις,
μιλάς,
χαιδεύεις,
αναπνέεις,
κατανοείς 
και αποδέχεσαι 
ακριβώς σαν και μένα…



Ρένα Τζωράκη

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Astor Piazzolla - Los Sueños





Film "Sur" (SoundTrack) - Director, Fernando E. Solanas

Ένας φωτογράφος απαθανατίζει συγκλονιστικά όλα τα στάδια του καρκίνου που πέρασε η γυναίκα του ως το τέλος!

Πρόκειται για τις στιγμές που απαθανάτισε ο φωτογράφος Angelo Merino τη σύζυγό του Jennifer κατά τη διάρκεια όλων των σταδίων του καρκίνου μέχρι το τέλος.

Ο σύζυγός της συνοδεύει τις φωτογραφίες του με το πιο κάτω κείμενο:

«Δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου προτιμά να μην συζητά αυτές τις πραγματικότητες. Ο κόσμος νομίζει ότι πρόκειται γενικά κι αόριστα για μια εμπειρία που αν επιβιώσεις, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Όμως η κανονικότητα δεν υφίσταται στα χωρικά ύδατα του καρκίνου. Αυτοί που πάσχουν, πρέπει να καθορίζουν μια νέα πραγματικότητα κάθε μέρα. Πως μπορούν όμως να καταλάβουν αυτό που ζούσαμε κάθε μέρα; Οι φωτογραφίες μου δείχνουν αυτή τη "συμβίωση". Δείχνουν τις προκλήσεις, τις δυσκολίες, τον φόβο, τη θλίψη και την ελπίδα που η Τζένιφερ είχε να αντιμετωπίσει, ενώ πάλευε με την ασθένεια. Το σημαντικότερο όμως από όλα: αυτές οι φωτογραφίες δείχνουν την αγάπη μας».

Το κείμενο και στα ισπανικά:

«Desgraciadamente, la mayoría de la gente prefiere no escuchar estas realidades. La gente asume que el tratamiento te hace mejor persona, que la vida vuelve a la normalidad. Pero la normalidad no existe en el territorio del cáncer. Quienes sufren cáncer tienen que definir una nueva normalidad cada día. ¿Cómo podían entender los demás lo que teníamos que vivir cada día? Mis fotografías muestran esta cotidianidad. Muestran los desafíos, las dificultades, el miedo la tristeza y la soledad que Jennifer tuvo que afrontar mientras luchaba contra su enfermedad. Y lo más importante de todo: estas fotografías muestran nuestro amor.»




















Υ.Γ. ClopYPastE

Κοιτάζοντάς τες αντιλαμβανόμαστε ότι το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή μας είναι αυτή και μόνο αυτή. Το ότι μπορούμε ακόμη και ανοίγουμε τα μάτια κάθε πρωί, ότι μπορούμε να δούμε το φως της ημέρας, ότι μπορούμε να αγγίζουμε, να αισθανόμαστε, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε… Ότι ζούμε. Έχουμε το πολυτιμότερο αγαθό, τη ζωή μας. Ας μην την σπαταλάμε. Οι στιγμές τις Τζένιφερ είναι συγκλονιστικές.

Πηγή: iefimerida.gr - migueldepalabras.net - ClopYPastE.gr - ClopYandPastE.gr - ClopYandPastE.blogspot.com

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Παράθυρο Johari. Ένα παράθυρο στη ψυχή μας.

ο γνώθι σαυτόν μπορεί να λέγεται εύκολα αλλά πραγματοποιείται δύσκολα. Το να εντοπίσει και να αντιμετωπίσει κανείς τις αδυναμίες και τα λάθη του στηριζόμενος στις δικές του και μόνο δυνάμεις δεν είναι απλό. Το παράθυρο Johari είναι μια κλειδαρότρυπα στα βάθη της ψυχής μας και κυρίως των διαπροσωπικών μας σχέσεων.
Το παράθυρο Johari είναι ένα εργαλείο που επινόησαν οι Τζόζεφ Λούφτ (Joseph Luft, το πρώτο κομμάτι  της λέξης, «Jo») και ο Χάρυ Ίνγκαμ (Harry Ingham, το δεύτερο κομμάτι, «Ηari»). Χρησιμοποιείται για να διευκολύνει τους ανθρώπους στο να καταλάβουν τις ικανότητές τους στην διαπροσωπική επικοινωνία και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αποτελείται από τεταρτημόρια, όπως φαίνεται στην εικόνα, τα οποία είναι φτιαγμένα με βάση την οριζόντια κλίμακα σε «γνωστό ή άγνωστο σε εμάς» και την κάθετη κλίμακα σε «γνωστό ή άγνωστο στους άλλους». Σκοπός του εργαλείου αυτού είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να επεκτείνουν την «ανοικτή περιοχή», μικραίνοντας την τυφλή και την κρυμμένη περιοχή, επιτρέποντας την όσο το δυνατό καλύτερη και αποτελεσματικότερη επικοινωνία τους με τους άλλους ανθρώπους.
johari-window
  1. Το πρώτο τεταρτημόριο είναι το «δημόσιο πρόσωπο ή ανοιχτή περιοχή». Είναι το πάνω αριστερά τεταρτημόριο και είναι η «ανοικτή περιοχή», που περιέχει χαρακτηριστικά μας που τα γνωρίζουμε και εμείς και οι άλλοι. Είναι η γνώση που μοιραζόμαστε με τους υπολοίπους ανθρώπους όπως πχ. το όνομα μας, η ηλικία μας, το επάγγελμα μας, τα ενδιαφέροντα κλπ. Εκεί βρίσκονται συνήθως οι πληροφορίες που δεν απειλούν την αυτοεκτίμηση μας.
  2. Το δεύτερο τεταρτημόριο είναι το «τυφλό σημείο ή τυφλή περιοχή». Είναι το πάνω δεξιά τεταρτημόριο και περιέχει χαρακτηριστικά που βλέπουν οι άλλοι, αλλά εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε. Περιλαμβάνει πληροφορίες όπως ιδιορρυθμίες μας και ιδιομορφίες μας, τον ήχο της φωνής μας, κινήσεις του σώματός μας και στοιχεία της μη λεκτικής επικοινωνίας. Η περιοχή αυτή μπορεί να γίνει μικρότερη, αν κάποιος μας μιλήσει με ειλικρίνεια για ότι βλέπει σε εμάς.
  3. Το τρίτο τεταρτημόριο το «κρυφό σημείο ή η κρυμμένη περιοχή». Βρίσκεται κάτω αριστερά και περιέχει στοιχεία της προσωπικότητάς μας και της διαπροσωπικής επικοινωνίας μας που εμείς γνωρίζουμε, αλλά δε γίνονται φανερά στους άλλους όπως συναισθήματα, φόβοι, κίνητρα, φαντασιώσεις, μυστικά, ενοχές, πόθοι. Οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα αμυντικοί και επιφυλακτικοί όταν οι άλλοι προσπαθούν να εισβάλουν στην ιδιωτική τους ζωή. Η περιοχή αυτή θα γίνει μικρότερη, αν εξομολογηθούμε στους άλλους, τα χαρακτηριστικά αυτά.
  4. Το τέταρτο τεταρτημόριο είναι το «άγνωστό σημείο ή η άγνωστη περιοχή». Βρίσκεται κάτω δεξιά και περιέχει χαρακτηριστικά μας που δεν τα γνωρίζουμε ούτε εμείς ούτε οι άλλοι. Τι αναπαύεται και κοιμάται εδώ, κανείς δεν το ξέρει πραγματικά. Εδώ μπορεί να βρίσκεται ένα μοναδικό ταλέντο ή ένα θανάσιμο ελάττωμα. Περιλαμβάνει τα περιεχόμενα του υποσυνείδητου και είναι πιθανό να είναι η πηγή της μετέπειτα συνειδητής αυτοεκτίμησης.
Αυτή η λευκή κηλίδα είναι μακράν το πιο συναρπαστικό τεταρτημόριο του παραθύρου Johari. Γιατί εδώ ο καθένας μπορεί και πρέπει να γίνει ένας εξερευνητής και να ανακαλύψει τις δυνατότητες του σε ένα ανεξερεύνητο χώρο της ψυχής του. Αλλά θα σας έλεγα να είστε προσεκτικοί σε αυτή την εξερεύνηση αφού μπορεί να είναι επικίνδυνη για τον ίδιο ακριβώς λόγο. αν πέσετε πάνω σε μια όχι και τόσο θετική ανακάλυψη.
Johari_greek
Μέσα από μια βαθιά και ενδελεχή διερεύνηση μπορείτε να περιορίσετε την κρυμμένη περιοχή και να αυξήσετε την ανοιχτή δημόσια περιοχή. Αυτό θα σας κάνει να νιώσετε θετικά με τον εαυτό σας και θα ανεβάσει τα επίπεδα της αυτοεκτίμησης σας. Δημιουργώντας υγιείς σχέσεις (ερωτικές, φιλικές, κοινωνικές κτλ) και δείχνοντας τον πραγματικό εαυτό σας μέσα σε αυτές θα αναπτύξετε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη για τον εαυτό σας και οι τοίχοι του παραθύρου σιγά σιγά θα πέφτουν ενώνοντας τα κομμάτια σε μια ολόπλευρη και ισορροπημένη προσωπικότητα. Έτσι, μπορείτε να μάθετε πολλά για τον εαυτό σας, και την ίδια στιγμή να αναπτυχθείτε. Στις μέρες μας οι περισσότερες σχέσεις είναι ένα κράμα δυσπιστίας, ανασφάλειας και επιφυλακτικότητας. Σπάνια μοιραζόμαστε πτυχές του εαυτού μας με ξένους και συνήθους επιλέγουμε να μιλήσουμε για ανώδυνα θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Φορώντας μάσκες προσπαθούμε να δημιουργήσουμε σχέσεις που στην ουσία είναι ψεύτικες γιατί εμείς οι ίδιοι που τις αποτελούμε σε μεγάλο βαθμό είμαστε ψεύτικοι.
Αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας και δεν τον παρουσιάσουμε στους γύρω μας,
το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε πίσω από ένα κλειστό παράθυρο για τον κόσμο.
Το Κλειδί της Σκέψης – www.tokleidi.com
Βιβλιογραφία:
Steven L. McShane, Mary Ann Von Glinow, «Organizational Behaviour», 2nd edition, McGraw-Hill-Irwin
Wikipedia

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Dimitris Kalantzis quintet - Jazz tribute to Manos





H μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων

Jazz tribute to Manos Hadjidakis

Dimitris Kalantzis Quintet & Athens Camerata

Conductor: Miltos Logiadis
Piano, arrangements: Dimitris Kalantzis
Alto saxophone: Takis Paterelis
Trumpet, Fluegelhorn: Andreas Polyzogopoulos
Drums: Alexandros - Drakos Ktistakis
Bass: George Georgiadis

Οδός Ονείρων (Street of Dreams) - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ


Φάντασμα του κάστρου



Η αλήθεια μου ίδιον ηττημένου.
Δεν έχασε το φως μου τη λάμψη του
Εγω, δεν βλέπω πια.
Κι ακούω κλαψουρίσματα ζητιάνων ψευτο-ιπποτών
με τη συμπάθεια στο θηκάρι και στ’ ανοιγμένο κεφάλι.
Και ηχητικούς οργασμούς ευνουχισμένων,
αγγίζοντας την απουσία υγρών της σάρκας.
Χάσαμε ένα πόλεμο εμείς.
Αυτοί που θάρθουν ας πενθήσουν :
Την ανεπάρκεια,
το κλουβί της δειλής καρδιάς,
τον τελευταίο αλτρουιστικά πνιγμένο έρωτα,
τον τελευταίο πνιγηρά απαρνημένο έρωτα.
 
 
 
Νίκος Κυριακίδης

Κασμίρ: Ένα ασυνήθιστο υπαίθριο σχολείο...

H Βικτωρία Μαζέμενου ανακάλυψε στα βουνά του Κασμίρ, στη βορειοδυτική άκρη της Ινδίας κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν, ένα ασυνήθιστο υπαίθριο σχολείο. Μια δυνατή, συγκινητική εικόνα. Μια δασκάλα με τέσσερις μαθητές που προσεκτικά μελετούν τα μαθήματα τους. Στη θέση του και ο απαραίτητος πίνακας. Σε όλο τον κόσμο, ανεπτυγμένο ή υπανάπτυκτο, η μάθηση και η γνώση δεν αποτελούν μόνο τα όπλα απέναντι στη ανέχεια. Δίνουν μορφή στη φαντασία και τελικά απελευθερώνουν τον άνθρωπο.






 Υ.Γ. ClopYPastE

Η συγκεκριμένη φωτογραφία αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα ότι στη μάθηση δεν υπάρχουν όρια!



Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

«Τα πρόσωπα του χρόνου. Μετρώντας τον Χρόνο στον Ουρανό και τη Θάλασσα»

«Τα πρόσωπα του χρόνου. Μετρώντας τον Χρόνο στον Ουρανό και τη Θάλασσα» ονομάζεται η περιοδική έκθεση που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013, στις 18:00 στο Νομισματικό Μουσείο και συνδιοργανώνεται από το Νομισματικό Μουσείο και την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς (ΕΗΠΚ) 2013.


Η έκθεση, που αναπτύσσεται στη μικρή αίθουσα του πρώτου ορόφου του Ιλίου Μελάθρου, προβάλλει τη σημασία της έννοιας του Χρόνου, αναδεικνύοντας συγχρόνως «την προσπάθεια του ανθρώπου να δαμάσει τον χώρο και τον χρόνο, τον ουρανό και τη ζωή, τόσο για λόγους σχετικούς με την καθημερινή του ζωή, όσο και με τις επιστημονικές και ερευνητικές αναζητήσεις του ή με τις αναπάντητες αγωνίες και ανησυχίες του για το μέλλον» αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση του Νομισματικού Μουσείου.

Η έκθεση διαρθρώνεται σε δύο βασικές ενότητες: στην πρώτη με τίτλο «Μετρώντας τον χρόνο στον Ουρανό» θα παρουσιαστούν νομίσματα με τις παραστάσεις και τους συμβολισμούς των αστερισμών, των ζωδίων και των κυβερνητών-πλανητών ή του ζωδιακού κύκλου, ενώ στη δεύτερη ενότητα υπό τον τίτλο «Μετρώντας τον χρόνο στη Θάλασσα» παρουσιάζονται ευρήματα από ναυάγιο, όπως προσωπικά αντικείμενα των επιβατών και του πληρώματος, ρολόγια για τον υπολογισμό της ώρας, αντικείμενα που σχετίζονται με τη ναυσιπλοϊα και τη διαβίωση στο πλοίο.

Την έκθεση πλαισώνουν μοναδικά νομίσματα κυρίως Αλεξάνδρειας που εκδόθηκαν την περίοδο βασιλείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αντωνίνου Ευσεβούς (138-161) από τη συλλογή του Νομισματικού Μουσείου, καθώς και ευρήματα υποβρύχιων ερευνών από το ναυάγιο του ΜΕΝΤΟΡΑ της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων.

Την έκθεση, που θα διαρκέσει ως τις 21 Ιανουαρίου 2014, πλαισιώνει εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

 πηγή

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Ο ΟΙΝΟΣ, ΩΣ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Το κρασί έπαιξε τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση και ανάπτυξη του ελληνικού πνεύματος και, επειδή καλλιέργησε την ανταλλαγή απόψεων, έγινε εργαλείο αναζήτησης της ελευθερίας
Μέσα στον πότη κρασιού εκμαίνεται ο βάρδος, που έχει πάντα μεγαλύτερη έξαρση από το τάλαντο. Έτσι, ο πότης κρασιού ανασκευάζει το παρελθόν κατά βούλησιν. Συλλαμβάνει μεγάλες ιδέες. Τα πάντα πρέπει να περάσουν από το αφύλακτο τελωνείο του στόματος. Οι επιθυμίες του μοιάζουν μολοσσοί δεμένοι με κλωστή. Στον πότη κρασιού υπάρχει μία μεταδοτική λαχτάρα για ανεξέλεγκτη ελευθερία, αλλά και για πρωτόγνωρη δημιουργία.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Δεν υπάρχει, πλέον, καμμία ιστορική αμφιβολία. Η Μεσόγειος, με επίκεντρο την Ελλάδα και την Ιωνία, υπήρξε η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού. Και επειδή ο πολιτισμός αυτός είναι οικουμενικός, μπορούμε να πούμε ότι η Λεκάνη της Μεσογείου είναι η μήτρα του σημερινού κόσμου.

Στα παράλια της Μεσογείου, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ο Ιπποκράτης ο Κώος, ο Ευκλείδης της Αλεξανδρείας, ο Αρχιμήδης ο Συρακούσιος και ο Περικλής ο Αθηναίος οικοδόμησαν, κατά τρόπον εκπληκτικό, μία «μοναδική και αόρατη αυτοκρατορία, το μεγαλείο της οποίας διαρκεία ακόμα, χωρίς καμμίαν απολύτως παρακμή, και φθάνει μέχρι όλους εμάς». Αυτά τονίζει ο γνωστός Γάλλος ιστορικός και φιλόφοφος, Μισέλ Σερ, προσθέτοντας ότι η Μεσόγειος –και μαζί της η Ελλάδα– έδωσαν ένα ιστορικό παρόν εντόνως πολυεδρικό και εξαιρετικά ασύνηθες ως προς την υφή και την ποιότητά του.

Υπό την σκιά την ελαιόδενδρων, ή ακόμα μέσα στα κάτασπρα σπίτια των ελληνικών νησιών, της Σικελίας, των πόλεων της Αιγύπτου, αναπτύχθηκαν κορυφαία πνευματικά φαινόμενα και μυστικές πηγές χαρισματικών εμπνεύσεων. Μία από τις τελευταίες είναι συνυφασμένη με την ανάδυση του ελληνισμού, δηλαδή ενός σημαντικού πνευματικού γεγονότος το οποίο, τότε, έφερε την σφραγίδα της δωρεάς, του ανεπανάληπτου.

Ο ελληνισμός, στην Αττική του 5ου π.Χ. αιώνα, ανεδείχθη ως τρόπος υπάρξεως. Τούτο σημαίνει ότι περιέχει το πνεύμα. Περιέχει τις εκφάνσεις της βιοτικής ύπαρξης των ανθρώπων. Αλλά δεν περιέχεται σε αυτά. Τα υπερβαίνει. Υπερβαίνει και το πνεύμα και την βιοτική ύπαρξη των ανθρώπων, ως μία ανώτερη ενότητα η οποία συνδιαλέγεται αενάως και διαλεκτικώς με την ενότητα που συνιστά η εξατομικευμένη ανθρώπινη ύπαρξη. Ωστόσο, η ενότητα την οποία συνιστά ο ελληνισμός δεν είναι καθόλου αφηρημένη. Αντιθέτως, γίνεται άμεσα, αυτόματα αντιληπτή και δίνει έντονο και διαυγές παρόν μέσα στο περιβάλλον της: το ελληνικό περιβάλλον.

Η υφή του περιβάλλοντος αυτού προκύπτει από στοιχεία περιγράψιμα, επιδεχόμενα ανάλυση, αλλά και από στοιχεία άρρητα, μη περιγράψιμα, αλλά εντόνως εναργή. Με τον ελληνισμό, ο άνθρωπος, για πρώτη φορά στην ιστορία του, επεμβαίνει αποφασιστικά στον κόσμο δια του ορθού λόγου, ο οποίος παρατίθεται στον μύθο. Μέσα σε αυτό το κλίμα συντελείται, για πρώτη φορά, μία παρθενογένεση: ο λόγος αντιδιαστέλλει εαυτόν από τον μύθο, αγωνιζόμενος το αυτό άθλημα: την ερμηνεία της φύσεως –δηλαδή, την ερμηνεία του κόσμου και των μεταβολών του– ακολουθώντας, ωστόσο, δικούς του δρόμους, δικούς του νόμους και δική του δυναμική. Η βάση αυτής της δυναμικής ήταν η εξής: Αναζητείται μία «πρώτη αρχή», από την οποίαν απορρέουν αναγκαίως πλείστα γεγονότα και, εν τέλει, το σύνολο των φαινομένων της φύσεως. Τούτο σημαίνει ότι εγκαθίσταται μία σχέση αιτίου και αποτελέσματος, μία αιτιοκρατική σχέση. Έτσι, ο κόσμος δεν ερμηνεύεται πλέον μυθολογικά, κατά τρόπον άτακτο και, ενίοτε, ανακόλουθο, αλλά επιβάλλεται στον κόσμο αυτόν μία τάξη η οποία απορρέει από τις λογικές σχέσεις αιτίου (πρωταρχής) και αποτελέσματος (φαινομένου).

Ο Έλληνας, λοιπόν, συλλαμβάνει μία λογική αρχή, υποτάσσεται σε αυτήν, ώστε, δι αυτής, να υποτάξει –δηλαδή, να ταξιθετήσει– τον κόσμο. Φυσικά, η «πρώτη αρχή» δεν ήταν για όλους η ίδια. Διαφέρει. Για τον Θαλή ήταν το «ένζωον ύδωρ», για τον Αναξίμανδρο το «άπειρον», για τον Αναξιμένη ο «αέρας», κλπ. Αλλά ο τρόπος με τον οποίον εκτυλίσσεται αυτή η σκέψη ήδη παρουσιάζει σταθερά χαρακτηριστικά: την μη αποδοχή της μυθολογικής ερμηνείας του κόσμου, την αποδοχή μιας φυσικής «πρώτης αρχής» ως ουσίας του κόσμου, την υιοθεσία της αρχής αιτίου-αιτιατού για την εκτύλιξη της σκέψεως και την διαρκή και συνεπή συμμόρφωση προς την αρχή αυτή.

Άρα, ο Έλληνας υπόταξε το χάος με το να δώσει έλλογη εκδοχή για τον κόσμο και τα φαινόμενά του, δηλαδή περί της φύσεως. Μία εκδοχή η οποία να έχει εσωτερική τάξη και συνέπεια στην δομή της. Η λογική της καθαρότητας διαφορίζει πλέον θεμελιακά την ατμόσφαιρα αυτής της εποχής. Την διαφορίζει και από την προηγηθείσα εποχή της ποιητικής μυθολογικής κοσμογονίας, καθώς και από το δεισιδαιμονικό κλίμα μέσα στο οποίο κινήθηκαν και αναπτύχθηκαν άλλοι πολιτισμοί της εποχής εκείνης.

Ποια ήταν η ποιοτική διαφορά του ελληνικού τρόπου ύπαρξης σε σχέση με τους αντίστοιχους άλλους εκείνης της εποχής; Η διαφορά αυτή δεν προέκυψε από το πλάτος των συμβατικών γνώσεων που διέθεταν οι Έλληνες, ούτε από τον βαθμό δυνατότητας που είχε ο άνθρωπος να επηρεάσει ή να τιθασσεύσει τις δυνάμεις της φύσεως. Αυτά τα διέθεταν και άλλοι λαοί εκείνης της περιόδου. Η κύρια ποιοτική διαφορά του ελληνισμού από τους άλλους τρόπους υπάρξεως ήταν εκείνη η ιδιάζουσα πνευματική ηρεμία κατά την θεώρηση του κόσμου –ο αδέσμευτος από κάθε δεισιδαιμονία νους, ο οποίος απλώθηκε με ελευθερία, κάποτε δε και με ελευθεριότητα.

Στο πλαίσιο αυτής της πορείας του ελληνισμού, το κρασί έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη του πνεύματος και του στοχασμού. Το ίδιο ισχύει και για τα συμπόσια. Στους Έλληνες των αρχαίων πόλεων δεν άρεσε να δειπνούν μόνοι. Άρχισαν έτσι να οργανώνονται συνεστιάσεις, που με τον χρόνο έγιναν κοινωνικός θεσμός συνυφασμένος με την ελεύθερη ιδεολογική συζήτηση, άρα με την ελευθερία της σκέψης. Όπως επισημαίνει και η κ. Σταυρούλα Κουράκου-Δραγώνα, πρόεδρος του Ιδρύματος «Φανή Μπουτάρη», τα συμπόσια αποτελούνταν από δύο αυτοτελή μέρη: το δείπνο, το οποίο συνήθως ήταν σύντομο και αρκετά λιτό, και το ποτό. Επίσης, είναι σημαντικό να υπογραμμισθεί ότι η κοινωνική βάση του συμποσίου ήταν η συντροφιά ίσων εταίρων. Η συναναστροφή δεν βασιζόταν σε συγγένεια αίματος ή σε κοινωνική εξάρτηση, αλλά σε ισότητα και φιλία.

Τα συμπόσια εξελίχθηκαν έτσι σε πραγματική απόλαυση του κρασιού και σε συντροφική διασκέδαση, ανάλογα με το πώς αντιλαμβανόταν την διασκέδαση η κάθε κοινωνική ομάδα. Διότι, μπορεί ο Πλάτωνας να κατακρίνει στον Πρωταγόρα αυτούς που δεν ήσαν ικανοί να ευθυμήσουν τραγουδώντας οι ίδιοι ή συζητώντας, και μπορεί ο Πλούταρχος να θεωρεί ότι «πρώτον δε πάντων τέτακται το περί του φιλοσοφείν παρά ποτόν», όμως στις ελληνικές πόλεις είχε γίνει μόδα η συνήθεια που είχε εισαχθεί στα συμπόσια της Ιωνίας, ήδη από τον 7ο αιώνα, κατ΄ απομίμηση των συμποσίων των Λυδών, να μετακαλούνται και να μισθώνονται μίμοι, θαυματοποιοί, γελωτοποιοί, χορευτές, προς τέρψιν των συνδαιτυμόνων –διότι, στο κρασί και στην συντροφικότητα, οι άνθρωποι αναζητούσαν την ευφορία και την ευθυμία.

Ταυτοχρόνως, μέσα από το ποτό ζητούσαν και μία ψυχική απελευθέρωση, έναν ψυχικό αναβαπτισμό, που μόνον το κρασί χαρίζει αφειδώς. Όποιος πίνει κρασί τέρπεται, κυριεύεται από μία πληθωρική ικανότητα διάκρισης απίθανων αποχρώσεων, ειδικά εκεί που δεν υπάρχουν, λες και έχει προστεθεί ακόμα ένας φλοιός στον εγκέφαλό του. Ο πότης κρασιού, όταν γεύεται το αγαπητό του ποτό νοιώθει την χαρμόσυνη αίσθηση του ανθρώπου που κάποια αόρατα χέρια τον ελευθέρωσαν, άγνωστο από ποια δεσμά. Τον καταλαμβάνει μία ισχυρή διάθεση για λεπτότητες και γενναιοδωρίες, ξένες στην κατάσταση αυτών που δεν πίνουν. Η τσιγγουνιά έχει ελάχιστους πιστούς στον χώρο των καταναλωτών κρασιού. Το κρασί ξαναδίνει στον δειλό την τόλμη, στον χαμένο την ελπίδα, αφαιρεί τις εγκοπές από την λαλιά του τραυλουύ και κάνει τον αέρα αιωρούμενο χρυσάφι. Το παρόν επιβάλλεται κατά κράτος. Παρελθόν και μέλλον φιλοξενούνται στο τώρα.

Μέσα στον πότη κρασιού εκμαίνεται ο βάρδος, που έχει πάντα μεγαλύτερη έξαρση από το τάλαντο. Έτσι, ο πότης κρασιού ανασκευάζει το παρελθόν κατά βούλησιν. Συλλαμβάνει μεγάλες ιδέες. Τα πάντα πρέπει να περάσουν από το αφύλακτο τελωνείο του στόματος. Οι επιθυμίες του μοιάζουν μολοσσοί δεμένοι με κλωστή. Στον πότη κρασιού υπάρχει μία μεταδοτική λαχτάρα για ανεξέλεγκτη ελευθερία, αλλά και για πρωτόγνωρη δημιουργία.

Στα συμπόσια γεννήθηκε η λυρική ποίηση, ειδικότερα δε το είδος εκείνο που καλείται συμποσιακή. Στους οινότευκτους στίχους της, ο «λυροπαίγνων, οιστρομανής και διθυραμβογενής» Διόνυσος είχε εξέχουσα θέση, αφού ήταν κοινός τόπος ότι η αρχική έμπευση ερχόταν θεόθεν. Στην Αθήνα των κλασσικών χρόνων, ο θεσμός του ποτού –που ήταν το κύριο μέρος του συμποσίου– είχε πάρει έναν χαρακτήρα πνευματικότητας και κοινωνικότητας. Ο Πλάτωνας τον είχε εισαγάγει στην Ακαδημία, διότι πίστευε ότι το συμπόσιο, όταν διεξάγεται ορθώς, είναι μεγάλο σχολείο για τον χαρακτήρα. Διδάσκει στον άνθρωπο το μέγα καθήκον του άριστου πολίτη: Άρχειν τε και άρχεσθαι μετά δίκης. Τού διδάσκει την ελεύθερη, την άνευ εξαναγκασμού υποταγή στους νόμους και είναι, μαζί, δοκιμασία της αυτοκυριαρχίας της ψυχής και «γυμνασία αιδούς».

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Πλάτωνας τοποθέτησε τους φιλοσοφικούς διαλόγους του για τον έρωτα στο πλαίσιο ενός συμποσίου. Τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος στο πλατωνικό Συμπόσιο δεν είναι ποιητικά δημιουργήματα, είναι άνθρωποι παρμένοι μέσα από την ζωή. Το γεγονός ότι οι συμπότες ήταν υπαρκτοί, δίνει μία ιδιαίτερη γοητεία στους διαλόγους. Και ακόμη, όλες αυτές οι αναφορές στα έθιμα του συμποσίου που εισάγει ο Πλάτωνας κατά την διήγηση με συντομία και διακριτικότητα, ζωντανεύουν την αίθουσα του ποτού, τους φιλοξενούμενους και τον οικοδεσπότη, τις μορφές, τους χαρακτήρες τους και τις συνήθειές τους, έτσι που ο αναγνώστης νοιώθει σαν να παρευρίσκεται ο ίδιος σε ένα αληθινό συμπόσιο, ανάμεσα σε Αθηναίους του 5ου αιώνα.

Ωστόσο, πέρα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, το κρασί, μολονότι προκαλεί την μέθη των ανθρώπων, κρατούσε προνομιούχο ρόλο τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια. Κατά τον Όμηρο, ο οίνος εκφράζει συντροφική εγκαρδιότητα, ευτυχία, φιλική διάθεση απέναντι στον ναυαγό ή τον ταξιδευτή και, ως σπουδή ακόμα, αποτελεί σιωπηλή επίκληση του θείου. Όπως μάς λέει ο Όμηρος, κρασί δέχεται ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων, στο νησί της Καλυψούς, στο ταπεινό καλύβι του Εύμαιου. Αντιθέτως, στους φοβερούς τόπους όπου τον στέλνει η μοίρα του, όπως η χώρα των Λαιστρηγόνων, που θεωρούν εχθρό κάθε ξενόφερτο, ο βασιλιάς της Ιθάκης φθάνει και φεύγει άοινος. Μόνον μία φορά το κρασί δεν θα υπηρετήσει την φιλία, στην περίπτωση του Κύκλωπα: τότε χρησιμοποιήθηκε για να μεθύσει ο Πολύφημος και έτσι να μπορέσει ο Οδυσσέας να ξεφύγει από τα χέρια του.

Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο από την μελέτη της Ιστορίας, ότι το κρασί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού, ο οποίος είναι και η κατ΄ εξοχήν έκφραση της ελευθερίας. Διότι, όπως επισημαίνει και ο καθηγητής Τάκης Τζαμαλίκος στο θαυμαστό βιβλίο του Ελληνισμός και Αλλοτροίωση, μέσα στο περιβάλλον όπου αναπτύχθηκε το ελληνικό πνεύμα η ελευθερία δεν αποτέλεσε απλώς τάση του πνεύματος. Στην Αρχαία Ελλάδα, και στην Αττική ειδικότερα, μετουσιώθηκε και σε πράξη, δηλαδή σε κοινωνική δυναμική. Σε αυτή την διαύγεια του περιβάλλοντος, το ανθρώπινο πρόσωπο φωτίζεται και αποκτά δική του, εντελώς ιδιαίτερη ταυτότητα. Τούτο είναι επόμενον, περίπου, διότι ο ελληνισμός, ως διανοίγων απειρία προοπτικών, μεγιστοποιεί την ευθύνη του προσώπου. Η δε ευθύνη αποτελεί μία από τις κορυφαίες υπαρξιακές καταστάσεις του ανθρώπου, διότι, δι αυτής, κατακτά την μοναδικότητά του. Όμως, στους Έλληνες της εποχής εκείνης, η ευθύνη δεν είναι εναγώνια, διότι υπάρχει η πρωτοκαθεδρία του λόγου που εξασφαλίζει την πνευματική ηρεμία.

Έτσι, η αίσθηση της ελευθερίας ως υπαρξιακό «φόντο» του ελληνικού τρόπου ύπαρξης εκδηλώνεται σε όλε τις εκφάνσεις του ελληνικού βίου. Ιδιαιτέρως δε μέσα από την τέχνη, η οποία δεν επεχείρησε να απεικονίσει τα εγκόσμια ώστε να παρέχει αισθητική απόλαυση. Πήγε πολύ πιο ψηλά. Επεδίωξε να δώσει όχι μόνον το Ωραίο, αλλά και το Αιώνιο. Και, από την άποψη αυτή, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η ελληνική τέχνη συνδέθηκε με τον οίνο που ευφραίνει τις καρδιές και αποτελεί συστατικό στοιχείο του ελληνισμού, ενώ ο τελευταίος είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας. *

* Για την συγγραφή αυτού του άρθρου, πέρα από τις απόψεις του καθηγητή Τάκη Τζαμαλίκου, χρησιμοποιήσαμε και σκέψεις του συγγραφέα Κωστή Παπαγιώργη, παρμένες από το θαυμάσιο βιβλίο του Περί Μέθης.
www.europeanbusiness.gr